De Omslag,
9 jaar alcoholist, 9 jaren van missen en nu leef ik weer, eindelijk weer, bijna mezelf en misschien hersteld?.
Hoe het begon, het begon met een en nu kan het ook weer beginnen met een. Dus nooit meer de eerste.
Heel sociaal begon het, op jonge leeftijd, natuurlijk, met het cliché van ‘het hoort erbij, iedereen doet en voor de gezelligheid’. Er waren tijden van gezelligheid en leuk, maar het werd een allergie, een druppel die na jaren van drinken de emmer deed overlopen. Vanaf dat moment was ik verslaafd aan drank, ik moest het hebben. Bij alles dacht ik: ’ heb ik drank genoeg?, kan ik het krijgen? Nu , wanneer kan ik het drinken? etc.’
Ik moest drinken tegen gedachtes, tegen nerveusheid, tegen de tremors, om te kunnen werken, gewoon om normaal te kunnen functioneren. Maar goed echt normaal functioneren deed ik allang niet meer, 80 ongelukken en dubbel zoveel ambachten. Ik startte met van alles met maar maakte niks af.
Desalniettemin er moest drank zijn, elke keer en steeds meer. En toen kwam die eerste dag toch teveel en naar de detox.
Dat had ik natuurlijk ook snel overleeft en na 5 dagen stond ik uit vrije wil weer buiten, ik kon langer blijven voor observatie. Nee ik kon de vrijheid(lees alcohol) ruiken.
Hoelang ging het goed? Een paar maanden, ik weet het eens niet meer. Het ging op en neer, voor mij, ik leefde als een sinus golf. De berg op, lekker op nieuw starten, solliciteren en gelijk een nieuwe baan nemen, nieuwe stad, nieuwe studie, nieuwe woonruimte. Echt, keer op keer, en altijd hetzelfde lied. Een maal boven op de berg belandt, beloonde ik mezelf met een drankje, en het hek was weer van de dam.
Erger kon het niet worden, zeker wel. Ik woonde in Deventer ik had alles weer op een rijtje, een frisse start. Dus niet, het eindigde in een alcohol psychose. Ik werd afgevoerd, geboeid, door de politie, naar een gesloten afdeling. Gelukkig trok het naar een paar dagen weg, in begin was het grappig maar die wanen dat was niet meer leuk.
3 maanden ggz in de provincie Groningen. Maar goed ik ging gewoon verder, dronk zelfs in de kliniek, ik kon het niet laten.
Ben ik nou hersenziek, geen ruggengraat, kwetsbaar, zoveel namen voor wat ik heb. Maar wat heb ik nou? Voor de naam alcoholist of verslaafd schaamde ik me enorm. Als je met mensen praatte of niet-roken dat vinden ze maar al te goed, zeg je dat je niet drink, kijken ze je aan of je ziek bent, ik ben ook ziek.
En het riedeltje begint weer van vooraf aan, maar dan in Utrecht, een kleine bonus van 10 dagen PAAZ, i know the drill. Nu heb ik het geleerd, nee nog steeds niet, ik heb een hoofd van staal moet haast wel want hoe vaak ik mijn hoeft niet gestoten heb, er moet wel iets beschadigd zijn. Een ezel doet het beter, stoot zich maar twee keer.
En nu werken we wel naar heel destructieve hedonistische hoogtepunt toe, nou het is natuurlijk gewoon mijn diepte punt die ik bereik. Ik lig op de bodem van de put. Bij een kalf dempt men de put voor mij teveel putten om te dumpen. Al goed eind goed, ja eindelijk?, ik werd gevonden door mijn vader, levenloos, de artsen vonden het een wonder dat ik er boven op kwam in 3 weken.
En, sorry hoor, (sorry heeft geen impact meer), een jaar later maar toch nog weer opgenomen in het ziekenhuis gelukkig geen 3 weken maar 3 dagen maar toch door een overvloed van alcohol.
Wanneer de volgende keer, je kunt de de klok vast er op gelijk zetten.
Ik hoop het niet. Denk ik, je weet het bijna niet meer. Je hebt maar een vriend en het is ook gelijk je grootste vijand. Een vriend in wolfs kleren die je schepen achter je verbrandt, ik voerde voor mezelf het nero bevel uit zuipen tot dat ik de laatste alcohol-adem uit blaas.
Gelukkig komt het niet zo ver, denk ik, ik word ambulant begeleid door Vnn, dat is beter dan opname
, dat werkt niet althans voor mij. Ik heb een backup van refusal. En het meest wonderbaarlijk middel is voor mij is seroquel, van mijn psychiater van Vnn. Ik ben rustig niet meer gehaast, geen 1001 gedachtes, ik kan gewoon zitten, ik kan slapen, ik functioneer, ik beleef de dag nuchter helder. En ik kijk niet door een wazige bril. Ik volg een opleiding en loop stage. Het is nieuwe start, een nieuw leven, eindelijk weer mezelf, ik ben weer ik. Eindelijk normaal denk ik, maar goed wat is normaal?
Maar met een enorme kwetsbaarheid, dat weet ik nu, dat accepteer ik nu en ik schaam me er niet voor.
Tjeerd
