romanski

ik ben (net als iedereen uiteraard, maar dan toch) een nogal rare druif. Zoals ik me kan voornemen om weken niet te drinken (onlangs nog 3 weken volgehouden) zo kan ik plotseling onafwenbaar op de drank afstevenen: bijna als voornemen, zonder enig chuldgevoel op dat moment, een totale nonchalance tegenover alles wat daar haaks opstaat (beloftes, gezondheid , nuchterheid, frisheid, conditie) Ik ben een marthonloper die 42 kilometer moet en zal halen en het nog haalt ook, maar op de andere lange afstand ben ik blijkbaar veel slechter geprepareerd. maar wat is uitzichtloos houd ik me steeds weer voor

kijk daar doorkruisen de antwoorden elkaar al. heb dus al (veel) meer gedaan dan een huisarts bezoeken, leg nu mijn ziel en zaligheid op de canapé, heb gevraag om het remmende pilleje, vlgs de shrink is dat vooral placebo, maar de klant is koning dus hij wil het wel geven

ach ja het is idd net het echte leven hier, na het overwinnen van (wat heet) schaamte vind ik hier eigenlijk het lastigste dat je niet direct op elkaar kunt reageren en altijd maar moet afwachten of en wie er wanneer (en waar?) reageren ben nogal ongeduldig vandaar waarschijnlijk

ik heb he gevoel dat ik iedere dag opnieuw stop ...tot ik weer begin doel is niet meer te beginnen denk ik heb al zoveel pogingen achter de rug, de cactuscursus, een (duurbetaalde) cursus gevolgd in Utrecht van drie dagen, nu zelfs de stap genomen naar een psychiater om te kijken hoe deep down under wellicht toch iets is op te sporen dat aanknopingspunten geeft .. alchol maakt zoveel brokken dat moet dus anders

de aanhef stond ooit op een van de geboortekaartjes toen ik het zoveelste meisje kreeg. die fladderde zo in me naar boven een andere was lente lenter lentest (mag jij raden wanneer die geboren is) nog eentje dan: Delfts blauw op een roze wolk nou ja dit in de kantlijn

tjonge jongen meisje, wat een onbegrip over een uit mijn tenen getrokken poging tot verklaring van een ogenschijnlijk onoplosbaar probleem als ik het heb over succes, raak ik daar niet de hemel mee aan, maar probeer ik juist te laten zien dat ik (in tegenstelling tot vele anderen die ik ken) eigenlijk geen enkele reden heb om te vluchten: het is dus feitelijk het tegenovegstelde van een successtory: dat wil ik overbrengen, maar is blijbaar jammerlijk mislukt en dan die achterdocht: welke man/ vrouw (en ja ik ben een man) zoekt nou dit thema op als hij/zij blijkbaar niet vreselijk met een probleem in de maag zit. En niet alleen dat: besluit ook nog eens zijn kwetsbaarheid, verlies, wanhoop te willen delen. Als eerlijke vragen niet mogen is het einde van de straat snel bereikt lijkt me en ja ik ben wellicht soms te scherp in de formulering, maar ik ben nou eenmaal een man van taal, leef van en in taal. Taal is al een leven lang mijn ding.

zie mijn poging tot verklaring in het wie is wie draadje

dank voor alle goede raad en nee ik ben niet erg snel onder de indruk van wat mensen meemaken fleur, maar je zoekt toch vooral een spiegel als je herkenning wilt voor je falende controle. als die spiegel te veel vervormt, blijk je óf verdwaald in een pretpark, óf verzand in een nachtmerrie; in beide gevallen geeft het alle ruimte om te ontsnappen aan de voornemens. Dat is wat ik me al enkele weken hier rond scharrelend afvraag Niettemin heb ik blijkbaar toch aanknopingspuntn gevonden en ben ingestapt. ben benieuwd hoelang de rit duurt sterkte

je hoopt idd dat in de herkenning van je lotgenoten kracht zit om mee vooruit te kunnen. heb een aantal dagen het forum leeg gelezen, maar behalve herkenning brengt het nog niet veel meer we blijven knokken

het begin van wat? eindeloos verdrinken in de ellende van de ander?

Ik heb het hele forum leeggelezen, maar (met alle respect uiteraard voor een ieder afzonderlijk) kom ik nogal wat erg dramatische en beschadigde levens tegen waarbij mijn leed denk ik in het niet valt en vandaar ook de vraag of je juist daardoor niet alle excuses in handen krijgt gespeeld om er onderuit te komen.

dag allemaal helpt het echt om hier te komen als je van een te groot probleem af wilt? of wordt de vrije val alleen maar groter met (struikelende) lotgenoten? (en in hoeverre zijn we dat eigenlijk? groet Romanski

tja en dan ben je 45 succesvol in zo ongeveer alles en blijk je opeens (!) al jaren verslaafd te zijn aan drank, eerst heel lang beheersbaar want ongemerkt de dagen door, dan langzaam maar zeker steeds dwingender en omvangrijker. Onmisbaar dus in het leven van alle dag. En alle redeneringen heb ik inmiddels ontelbaar keren bekeken, ontleed, doorgeprikt, opgeblazen en wat al niet meer een vicieuze cirkel, ondoorbreekbaar zo lijkt het what to do?

halo is antabus geen bestraffend preventief middel ipv motiverend?