Klassement

Gisterenavond was moeilijk maar niet gedronken. Partner en stiefzoon zijn komen eten en ze hadden ook de hond bij; voelde aan alsof het gezin weer compleet was. Was er enorm zenuwachtig voor en dit terwijl we al acht jaar getrouwd zijn, partner vond dit grappig. Ze zijn bijna drie uur gebleven wat meteen ook het langste is dat ik één van beide zag sinds januari. Goed gelachen. Vrouwlief heeft veel verteld over wat er allemaal gaande is in hun leven. Stiefzoon is net dertien geworden en zijn lichaam zit compleet in ontwikkeling (zeven centimeter gegroeid op minder dan een jaar, acne, stem begint te zakken). Hij vroeg ook dat ik wat vaker online zou komen om met hem te gamen (deden we toen ze hier woonden meermaals per week). Enkele malen was er contact tussen mijn en partners hand, voor mij voor het eerst sinds lange tijd weer huid op huid contact met een ander persoon. Fijne avond... en toen vertrokken ze. Geniet ervan dat het goed gaat met hen en het deed me enorm plezier om mijn vrouw te zien lachen, maar toen ze vertrokken waren kwamen de verwijten naar mezelf over wat ik hen had aangedaan door met mij te leven de voorbije jaren en de schuldgevoelens dewelke natuurlijk gepaard gingen met dorst, enorme dorst om alles te vergeten. Maar niet gedronken. Ergens ben ik ook een beetje kwaad omdat er geen woord gerept werd over ons en de toekomst terwijl er wel de gelegenheid toe was daar we even alleen zijn gaan wandelen terwijl stiefzoon thuis bleef. Misschien mag ik niet verwachten dat daar meer duidelijkheid over komt omdat het voor haar de voorbije jaren ook nooit zeker was wat de volgende dag ging brengen, maar ergens wringt het. Voor ik ging slapen herinnerde ik mij het mantra van de AA (de kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen...) en daarmee denk ik dat ik gewoon moet doorgaan op het pad dat ik enkele maanden geleden ben ingeslagen en dat de tijd zal uitwijzen wat dit brengt voor onze relatie. Hoop dat dit niet te veel klonk als zelfmedelijden, dus besluiten met positieve noot. Het drinken blijft gestaag dalen, de nieuwe baan verloopt goed, ben aan het solliciteren voor een tweede baan en daarnaast komen er steeds vaker korte momentjes van tevredenheid met mijn leven, geen geluk, maar doodsimpele tevredenheid.

Verwijten en zelfmedelijden, daar kan je de kachel niet mee aansteken. Kijk vooruit. Ik lees melancholie maar ook hoop. Sterkte 💪🏻💪🏻💪🏻💪🏻💪🏻

Alleen twee achterwaarts gerichte krachten lijkt mij ook geen pretje. Ik bedoelde meer de weemoed als bewustwording van wat ooit was of nooit heeft mogen zijn. Voor de verdieping, de wijsheid. En het verlangen juist als passie voor wat komen zal. De nieuwsgierigheid, de motivatie. Beiden krachten heb ik nodig. En ook hier weer zaak om de juiste balans erin te vinden.