Har nu

[Har]

Wou dit eerst onder mijn oude kennismaking plaatsen, maar zet het maar even bovenaan voor de duidelijkheid.

Mijn levensverhaal, korte versie

Heb vooral de laatste 2 jaar veel bijgeleerd en dat heeft te maken met een gevallen kwartje, het resultaat is dat ik mijn emoties veel beter de baas ben en elke nieuwe dag, de plaats geef die het verdiend: NU.

Eindelijk heb ik ontdekt waarom ik het al in mijn vroege jaren, toen drank nog geen rol speelde, en de tijd daarna mét drank, zo moeilijk heb gehad.

Ik slingerde van emotie naar emotie omdat alles wat ik beleefde knalhard binnenkwam. Ik had geen verweer en dat maakt het bewandelen van een levensweg uitermate gecompliceerd.

Vandaar de vele woorden, de eerste tijd hier op het forum, waarin ik letterlijk mijn denken beschreef.

Ik was er nog niet uit!

Nu wel.

Mijn emoties ben ik de baas....niet altijd natuurlijk...maar als ik met een situatie geconfronteerd word, maak ik tegenwoordig doorgaans pas op de plaats.

Ik kan nu overdenken hoe er mee om te gaan, voordat ik reageer.

Inzichten van anderen hier, helpen mij daar ook bij, merk ik nu. Ik kan deze laten bezinken en dat is voor het eerst in mijn leven.

Voorheen kon ik dat niet, omdat al snel informatie die op mij afkwam in aanwezige chaos belandde.

Ik kon niet goed werkelijk contact maken met de ander...het virtuele hier, heeft dat nog versterkt...want ik miste daarbij een gezicht of lichaamshouding, die wat meer duidelijkheid kon geven.

Al de contacten, in het echte leven, waren voor mij moeilijk. In groepen kon ik me al helemaal niet begeven omdat het was, of er verschillende radiozenders tegelijk aanstonden...hetzelfde volume...kon niet afstemmen op 1 zender.

Ik was voor de ander dan ook moeilijk te bereiken....omdat, ik zelfs in 1 op 1 contact vooral bezig was, verstoord door allerlei misplaatste associaties, zuiver te horen waar het om ging!

Ik heb heel wat aan therapie gedaan...ook in de tijd dat ik dronk...om nu eindelijk eens te leren met mijzelf om te gaan.

Uit psychologische onderzoeken die ik moest ondergaan voordat ik in een re-integratie traject terecht kon komen, bleek dat ik een behoorlijk probleem had met focussen.

Er werd geconcludeerd dat ik naast mijn alcoholprobleem wel eens een ADD of ADHD stoornis zou kunnen hebben.

Mijn vele stemmingwisselingen werden ook besproken, maar omdat ik toen nog dronk, weet ik dat allemaal aan mijn drankprobleem.

Dat bleek later te kort door de bocht te zijn, maar dat werd pas duidelijk toen ik me werkelijk langere periodes aaneen beter ging voelen en daardoor het kabaal en de achtergrondruis uit mijn hoofd verdween.

Ik bevond me in die goede periodes werkelijk in het nu! Kon goed focussen en voor het eerst viel me op dat ik alles veel te gehaast deed...ik leek wel een stuiterbal en daardoor ontging me het belangrijkste: doe maar 1 ding tegelijk!!

Nee, het liefst 10 dingen tegelijk doen en uit schuldgevoel (korte drank episodes kwamen elk jaar vanaf 2008 tot mijn stop in 2010, wel 1 of 2 keer voor) weer helemaal terug naar af, alsof ik gewoon door had gedronken

Vanaf begin 2010 begon zich overduidelijk een patroon af te tekenen: 5 weken depressief, 7 weken hypomanisch. Toen werd door mij en de psycholoog al snel de juiste diagnose gesteld: MD-rapid cycling.

Wat een openbaring en opluchting was dat, Rudy!

Ik kon er niets aan doen dat ik telkens weer in een depressie belandde!

Weg schuldgevoel drank en weg drinken! Dat stond ineens als een huis!

Vanaf dat moment kon ik pas echt aan de slag en ging ik met hulp van haar mijn gedrag bijsturen.

Cognitieve therapie, zelfhulpgroep MD, vrijwilligerswerk waarbij ik mezelf niet voorbijliep, een goed ritme rust/activiteit en sporten.

Toen ik de diagnose aan mijn familie meedeelde viel ook bij hun het kwartje...veel van mijn gedrag werd verklaarbaar!

Het contact nu is dan ook beter dan het ooit geweest is maar in depressieve periodes neem ik afstand.

Omdat die voorspelbaar zijn, stel ik mijn afspraken daarop in. Ik moet me niet forceren.

Wat niet kan, kan niet!

Het is een behoorlijke handicap...een ernstige aandoening zelfs...maar ik heb me nog nooit beter gevoeld dan de laatste 2 jaar, Rudy.

In mijn goede periodes komt er ook werkelijk iets tot stand.

Mijn denken is dan helder en ik doe de dingen in gepaste mate.

Veel discipline kan ik daarin opbrengen...vooral mijn ontspanningsoefeningen helpen me daarbij en....wat het allerbelangrijkste is, ik kom niet meer in de verleiding om te drinken!

Peins er niet over, zelfs niet in een zware depressie. Wonderbaarlijk dat het grijpen naar de fles absoluut geen uitweg meer voor me is...ik gruw van de gedachte zelfs.

De suïcidale gedachtes...die horen er nu eenmaal bij, worden immers veroorzaakt in mijn hersenen....het zijn NIET mijn emoties.

Ik kan het scheiden.

Ik leef, ik beleef en ik ben, samen met mijn partner die me goed begrijpt en met mijn aandoening om kan gaan.

Voor het eerst in mijn leven kan ik nu werkelijk een relatie aangaan, met alles erop en eraan, for better and for worse, 24-7.

Als de omstandigheden dat toelaten -ga ik verder niet op in- dan gaan we onder 1 dak en willen we onze sterke band bevestigen.

Stap voor stap, want ook mijn partner heeft haar pakkie aan.

En drank? Vandaag hou ik het droog want ik bewonder de kwaliteit van het leven.

De refusal neem ik niet uit angst voor terugval Rudy, ik neem het omdat ik de deur voor eens en voor altijd dicht wil houden...juist in mijn stemmingswisselingen.

Als de nood toch aan de man komt, weet ik wat me te doen staat Rudy, op zeker...dat heb ik geleerd van het succesvol doorstaan van mijn depressies.

Ben ze haast dankbaar, die depressies en de ellende van het drinken..omdat de schaduw laat zien waar het licht is.

Groet

Harrie