Zal vandaag mijn ommekeer zijn?

[Schorpioen81]

Lieve mensen,

Zat hier al even te lurken, zoals dat zo mooi heet, en nu dan eindelijk even de tijd om me voor te stellen. Ik zal proberen zo kort mogelijk mijn situatie te schetsen, maar als ik eenmaal schrijf, schrijf ik veel. Dus heb ik een korte en lange versie gemaakt van mijn verhaal, want ik heb hieronder even gedachteloos heel veel van me afgeschreven (alleen lezen dus als je van lezen houdt;)).

Wie ben ik
Vrouw, 27 jaar, momenteel alleenstaand, fulltime werkend. Verslavingen: alcohol, roken, wiet ('voorbij') en seks (tja, als ik eerlijk moet zijn, moet ik eerlijk zijn toch?)

Waarom het adb-forum
Omdat ik heb gemerkt dat ik uiteindelijk meer steun heb aan het lezen van verhalen van lotgenoten, dan aan alle therapeutische/psychologische hulp die ik inmiddels heb gehad. Ik dacht zelfs in een gekke bui (onder invloed) gisteren gewoon bij jullie in Amersfoort aan te gaan schuiven omdat me dat prettig leek. Toch maar (nog) niet gedaan;).

Het verhaal/korte versie
Jong begonnen met veel drinken, op een gegeven moment vijf jaar lang non-stop gedronken, drie maanden nuchter, twee jaar lang worstelen (wel, niet, wel, niet). Moet nu echt stoppen wil ik ooit echt gelukkig kunnen worden. Wat het moeilijk maakt: heel erg liefdesverdriet (en niet echt vrienden door slecht sociaal leven als gevolg van drankmisbruik). Vandaag ben ik nog onder invloed van gisteren, morgen komt de klap pas (weet ik uit ervaring).

Het verhaal/lange versie
Waar moet ik beginnen. Laat ik beginnen bij de gedachte dat als ik júllie verhalen lees, ik bijna ga denken dat ik me zou moeten schamen dat ik 'moeilijk doe'. Mijn problemen vallen bij sommigen van jullie in het niet. Toch schaam ik me niet want ik weet (en ik hoop dat jullie dat ook denken) dat het voor iedereen persoonlijk zo zwaar is als hij de zwaarte aankan - en naargelang die zwaarte ook uiteindelijk de soort hulp zoekt die hij nodig heeft. Bovendien wil ik mijn eigen gevoel niet bagatelliseren, want dat is gewoonweg niet goed. Dit bedoel ik niet arrogant, maar meer bedoeld als dat je goed naar je eigen gevoel moet luisteren en het serieus moet én mag nemen. Wil je ooit een trotse adb-er worden:).

Bovendien is het gevoel waarin je terecht komt als je stopt met drinken gewoonweg even klote voor iedereen, toch? Nou ja, dit is iets voor andere threads. Nu mijn verhaal.

De verslaving
Op ongeveer mijn vijftiende ontdekte ik het uitgaan inclusief drank en jongens (late pubertijd). Was gelijk al een stevige drinker. Wanneer dit overging in het dagelijks drinken, weet ik niet meer (weggedronken hersencellen). Vluchtte in mijn pubertijd vooral veel in drank en had veel vriendjes/seks.

Iets ouder zijnde dronk ik op een gegeven moment dagelijks, alleen. Ook een jaar lang wiet gerookt erbij. Daar door omstandigheden mee gestopt, maar dat vond ik niet zo moeilijk. Zoop wel lekker door.

In ieder geval vijf jaar lang dagelijks gedronken. Aan het einde van die vijf jaar zat ik aan diverse taksen: twee flessen wijn óf halve fles vieux, depressief, overgewicht, geen sociaal leven, et cetera. Oftewel: helemaal in de knoop. De fles was toen echter logischerwijze mijn enige uitweg. Tot ik paniekaanvallen kreeg (ook gevolg van alcohol) en ik zo schrok dat ik me huilend aanmeldde bij Centrum Maliebaan (CM) in de plaats waar ik toen woonde.

Tijdens de paniekaanvallen dronk ik wel door en toen ze langzaam maar zeker weg sudderden, wilde ik eigenlijk helemaal niet meer naar CM. Maar ja, plichtsgetrouw als ik ben, ging ik wel. Daar kreeg ik eerst groepsgesprekken en pilletjes (Oxazepam). Was toen inmiddels tijdelijk terug naar mijn ouders verhuisd voor opvang, ook i.v.m. huisgenote die ik toen niet kon uitstaan. Na twee of drie sessies wilde ik stoppen, gewoon om te kijken hoe ik dan zou worden, hoe ik me zou voelen.

Dat werd dus geen feest helaas. Uiteindelijk ben ik drie maanden nuchter geweest en ik verveelde me dood (naast alle pijn en verdriet waar ik doorheen was gegaan en ging *au*). Nu achteraf terug kijkend was ik me ook gewoon nog niet bewust van de grootte van het probleem (en oplossingen). Eigenlijk was het dus zo'n eerste, uiteindelijk kansloze stoppoging. Wat dat betreft ben ik nu een stuk verder.

Op een date hakte ik de knoop door en dronk ik de wijn die me al tien keer was aangeboden. Enfin, het begin van het einde dus. Ik liep nog wel bij CM (individuele therapie) maar heb dit op een gegeven moment afgekapt.

Sindsdien (ongeveer anderhalf jaar geleden) is het een afwisseling geweest van veel en constant drinken tot stoppogingen van een paar dagen. Ook rookte ik een tijdje weer wiet, in de twijfelachtige hoop dat die de wijn/verslaving kon vervangen. Het stomme was dat ik mij door de combinatie wiet en alcohol overdag erg vrolijk voelde soms, hoe brak ik er ook uitzag. En tja, als een mens beloond wordt, gaat hij zich gedragen naar het gedrag dat die beloning veroorzaakt:s...

Toch vermoedde ik wel dat er iets moest gebeuren. Een vaag vermoeden, vandaar de vele stoppogingen. Totdat er iets in mijn leven gebeurde waardoor ik ineens wíst dat er iets moest gebeuren.

De liefde
Zeven jaar geleden werd ik verliefd op iemand en hij op mij. Beide hadden we een (soort van) relatie, maar na lang dubben maakten we die uit voor elkaar. Laat ik hem even X noemen. Ik weet nog steeds niet precies wat er toen gebeurd is, maar toen ik brak met mijn partner en X eigenlijk voor me klaarstond, ging er iets mis in mij en wilde ik geen contact meer met X. Heel vreemd.

Hij brak toen, snapte er logischerwijze niets van en was maanden verdrietig. Toen keerde hij maar weer terug naar zijn ex, vanwege het veilige en stabiele bestaan.

Sindsdien hebben we elkaar eigenlijk nooit los kunnen laten. Hij was - door al mijn door verslavingen heen - altijd het symbool van liefde en ook hij dacht 'stiekem' aan mij. Daardoor mailden we elkaar soms en spraken we vorig jaar een keer af (toen dronk ik alweer).

Kanttekening: terwijl hij er juist niet de persoon naar is dat soort dingen te doen, hij is juist een heel lief en trouw persoon. Bovendien is hij lichamelijk en geestelijk zo gezond dat ik er bewondering voor heb. Maar ja, door die enorme liefde tussen ons ging hij toch geestelijk vreemd. Ten slotte zit ik zelf ook niet zo in elkaar, stellen uit elkaar drijven en zo...

Dit jaar kwam ik in dezelfde stad te wonen als waar hij nu woont. Toen besloten we weer af te spreken (ik was dus in mijn periode van drinken/blowen - niet drinken). Ik was net weer drie dagen nuchter en verwachtte er niet meer van dan een leuk avondje. Tot hij bij me was.

Ik schrok enorm van al het gevoel dat naar boven kwam drijven. Die avond erna spraken we elkaar op MSN en die dag daarna zagen we elkaar weer (in het huisje waar hij en zij inmiddels samenwoonden). Die nacht is mijn ommekeer geweest: dwars door alle alcoholblokkades heen voelde ik ineens dat hij de man was waar ik de rest van mijn leven bij wilde blijven. Mijn hart stroomde gewoon over van liefde.

Klinkt allemaal erg theatraal, I know, maar voor mij was het ineens zo duidelijk na al die jaren van loze vriendjes en dergelijke. Ik voelde zo'n rust toen hij me vasthield, niet normaal. En nooit eerder meegemaakt, die honderprocent overgave en duidelijkheid.

In een vlaag van immense verliefdheid brak hij weer met zijn relatie en zagen wij elkaar de weken erna meerdere malen. Het waren heerlijke weken (understatement). Ik dronk nog wel, maar het willen drinken schoof een beetje naar de achtergrond.

Toen kwam bij hem de klap. Hij was immers tien jaar lang bij haar geweest en was met haar volwassen geworden; hij had gewoon in een moment van verliefdheid zonder nadenken een deel van zijn leven eruit gegooid. Bovendien zag hij het verdriet dat hij haar had aangedaan en dat deed hem ook pijn. Kortom: hij begon zich geestelijk en fysiek steeds meer terug te trekken, moest zichzelf weer terugvinden. Bovendien zat/zit hij in een periode in zijn leven die qua carrière/opleiding megaveel energie eist.

Dat was voor mij even te veel. Ik dronk al wel regelmatig, maar nu gingen alle vlaggen uit. Zogenaamd dan. Ik voelde zoveel pijn en het enige dat dit kon verzachten was alcohol (alhoewel: je denkt dat alcohol je pijn verzacht, maar als je het drinkt, valt het zwaar tegen).

Anyway, in een moment van verdriet zei ik hem dat ik het contact dan maar helemaal wilde verbreken. Dit had geen zin, mijn verlangen naar hem hielp me niet om de alcohol uit mijn leven te zweren en ooit echt gelukkig te kunnen worden. Dit deed hem weer pijn.

Maar ja, hij had/heeft ook echt tijd nodig om zichzelf te worden blijkbaar en gaat straks ook zes weken op vakantie. De laatste keer dat ik hem zag voelde hij zich een zombie qua gevoel.

Daarna dacht ik echter weer dat ik niet zo krampachtig moest zijn en dat er ook wel een gulden middenweg zou zijn: hem af en toe zien/spreken, verder mijn eigen leven leiden en ondertussen aan mijn alcoholverslaving werken.

Maar ja, waar ik bij mijn stoppogingen de laatste tijd tegenaan loop is het zo ineens wegvallen van hem. En hij schijnt ook steeds minder moeite te hebben met het mij niet meer zien/spreken. Hij geniet even van zijn vrijheid - ondanks dat hij heeft gezegd dat hij wel degelijk op een gegeven moment weer een poging met mij wil wagen. Als hij weer zichzelf is. Want tot nu toe hebben wij gewoon geen eerlijke kans gehad en hij voelt wel liefde voor mij.

Nou ja, gisteren reageerde hij gewoon niet meer op een e-mail van mij en was ik mega-agressief (twee liter wijn op). Dit is de druppel, ik moet niet meer drinken anders kom ik nooit door mijn liefdesverdriet heen.

Vandaag zal het nog wel gaan, ben immers nog een beetje onder invloed, maar morgen zal de echte klap komen. Ik houd mijn hart vast, maar zie maar één uitweg. Ik ben nu vooral doodsbang dat hij geen zin meer heeft in mij, want ik heb hem behoorlijk lastig gevallen met al mijn moeilijkheden de laatste tijd. Niet echt bevorderlijk. Maar ja, hij zei ook: stop met je blind staren op een situatie die niet verandert als je er geen energie instopt. En daar heeft hij groot gelijk in.

[Schorpioen81]

P.s. Vrijdag is mijn intakegesprek bij CM in mijn huidige woonplaats.

[HenkT]

welkom scorpioen je toekomst is wat jij er van weet te maken, en een nieuw begin kan altijd, nu is vast een goed moment, succes

[An]

Schorpioen: welkom op het forum. Kom bij ditjes en datjes schrijven dan kunnen we ervaringen delen. De eerste dagen zijn zeker niet gemakkelijk. Vandaag in ieder niet weer beginnen zou ik zeggen.
Verder moeten we allemaal leren te 'leven ' en met het leven zien om te gaan in nuchtere toestand. Het leven is al zo ingewikkeld en met drank erbij is het een rampzalig leven. Sterkte en goede moed.

[Schorpioen81]

Bedankt voor alle reacties!

Door dit forum én mijn eigen inzichten (mede gevoed door het boek 'De verslaving voorbij') begint er iets in mijn hoofd te dagen. Ik kan het nog niet grijpen, ik weet nog niet of ik nog een keer ga struikelen, maar er is iets gaande in mijn (denk)proces. Iets groots.....

[anja62]

Hallo Schorpioen,

Ik weet even niet waar ik moet reageren, maar omdat je dit waarschijnlijk het eerste zult lezen ...

Ik meldde in mijn bericht dat ik in een vakantieweek ging detoxen, waarop jij reageerde dat je dat ook wel zou willen, maar bang bent niet genoeg afleiding te krijgen.

Ik heb bewust voor een week "vakantie" gekozen om gewoon een week uit te kunnen zieken (zonder mij waar dan ook schuldig over te voelen - ik vind dat dit toch echt mijn probleem is, niet dat van mijn werkgever). Je moet jezelf gewoon als ziek beschouwen, ook al voel je je niet altijd even beroerd. Ik heb niet echt last van de ontwenningsverschijnselen - naast de slaapproblemen die iedereen heeft, maar ik heb gemerkt dat je na een paar dagen toch de man met de hamer tegenkomt die - als je maar wat voor verplichtingen dan ook hebt - voor mij al een paar keer de reden voor een terugval zijn geweest.