Shir

Ik ga vanavaond voor het eerst naar de praatgroep van Al Anon.

Sorry mensen, ik had dit forum in mijn favorieten gezet, vandaar dat mijn bericht verkeerd stond. Bedankt voor de moeite te nemen mijn bericht nu hioer te plaatsen en ook voor alle opbeurende berichten van iedereen. Allereerst: mijn vader is weer thuis. Hij is gewoon weer eens een lang weekend aan de boemel gegaan. Vond het blijkbaar niet nodig iemand in te lichten dat er niets aan de hand was maar dat hij er gewoon even uit wilde. Aanleiding was ruzie thuis met vriendin o.a. door drinken, haar dominate en autoritaire gedrag, enz. Het was niet de eerste keer dat hij di doet, maar elke keer heeft op mij een behoorlijke impact. Dat is ook niet uit het niets gekomen, daar is heel wat aan vooraf gegaan, maar daar zal ik jullie niet mee opzadelen. Het heeft in elk geval mijn weekend goed verpest en heb dan ook besloten hulp te zoeken voor mezelf want zo gaat het voor mij niet langer. Ik moet inderdaad leren dit los te laten en als een probleem van mijn vader te gaan leren zien en niet een probleem van mij. Hoe moeilijk dat ook zal zijn, want ik hou van die man. HEt doet pijn hem zichzelf zo kapot te zien maken en zich ook nog eens zo af te sluiten van de buitenwereld en de mensen die om hem geven. En ik ga op de huidige manier met hem mee kapot. Dit duurt nu al zo'n 14 jaar. Ik moet het gaan leren loslaten. Heb dan ook vandaag al mijn eerste bezoek aan een psycholoog gehad en ga zeker naar praatgroepen voor volwassen kinderen van alcoholisten. Misschien dat ik iets kan leren van hun ervaringen..... Ik wou soms zo graag dat ik eens heel even in het hoofd van mijn vader kon kijken..... "Wat gaat er in hem om?", "Waar heeft hij het nou zo moeilijk mee?", "waarom kan hij niet praten en is hij zo'n binnenvetter?" enzovoorts... Ik wil hem zo graag vertellen wat een impact zijn acties op mij hebben..... maar ja, krijg de kans niet hem eens alleen te spreken met zo'n vrouw.... en als ik hem vraag kom eens alleen bij me langs....dan krijg ik alleen: "Misschien gebeurt dat nog wel eens een keer"

Nu...het is weer zover. Mijn vader is spoorloos. 2 dagen al weer. Niemand weet waar hij uithangt. En ik word gek van de zorgen. Dit is niet de eerste keer dat hij dit doet. Gewoon plotseling weggaan bij zijn vriendin, zonder iets te laten weten aan wie dan ook. Niemand weet waar hij is. Zij zegt dat er wel wat ruzie is geweest. Ik mag van haar niets tegen mijn zus zeggen. Ze denkt maar dat hij bij mij zit, maar gelooft me niet als ik zeg dat dat niet zo is. Dus ik heb niet 1 probleem maar 2. Een vader die kwijt is....en een stiefmoeder die behoorlijk dominat is en mij haar wil wil opleggen. Het zit allemaal ook zo ingewikkeld in elkaar......als ik jullie dat allemaal nauwkeurig moet vertellen.... Waar zit hij? Wat gaat er in hem om? Waar slaapt hij...in zijn auto? Waarom komt hij niet naar mij, er is hier altijd een slaapplaats voor hem om even wat daagjes bij te komen.... Er komt een keer een dag....dat er politie aan me deur staat....... Zijn postadres is namelijk wel bij mij....

Oh maar Kirky, het is absoluut niet mijn bedoeling om iemand hier een schuldgevoel te geven. Als dat gebeurt dan spijt mij dat. Aan de andere kant, tja, is het misschien wel goed eens te horen wat de naasten ervaren. Wist ik maar een manier om met mijn vader alleen af te spreken...het schijnt onmogelijk. Voor vanavond allen bedankt voor jullie luisterend oor (oog dan...). Ik moet gaan slapen, morgen weer werken. Maar ik lees morgen weer! Thanks! En voor jullie: zet door! Respect.

Zet hem op!

De enige stoppoging is de sterke drank geweest. Met bier is hij nooit gestopt. Hij vindt dat dat moet kunnen. Het feit dat hij heeft vastgezeten door mijn toedoen om hem en anderen op straat te beschermen (heb hem zelf aangegeven met drinken onder invloed, wat hij inmiddels weet), toen gedwongen in de Boumankliniek is opgenomen, in het ziekenhuis heeft gelegen voor leverfalen, zijn rijbewijs ruim 2 jaar kwijt is geweest, na regelmatige bezoeken aan een of andere arts waar hij steeds bloed moest prikken om het promillage te meten, enz....het heeft allemaal niets geholpen.

Om dan maar meteen verder te reageren ophet laatste antwoord van Kirky; Mijn vader was verslaafd aan LSD toen ik een jaar of 3 a 4 was, later ook nog cannabis. Hoe hij daar vanaf is gekomen weet ik niet. Toen ik een jaar of 17 was ontdekte ik dat hij een gokverslaving had (fruitautomaten). Ik moest dat verzwijgen van hem voor iedereen, wat ik een jaar heb volgehouden. Dat heeft toen bijna de relatie van mijn ouders gekost. Gelukkig kwam dat ten ook weer goed. Na een leukemie periode van mijn moeder zijn ze alsnog gescheiden en toen is de ellenede3w begonnen met de alcohol. En die is tot op heden nooit meer echt gestopt. Dus je kan wel zeggen dat ik ben opgegroeid temidden van een vader die blijkbaar nogal gevoelig is voor allerlei verslavingen. Gelukkig heb ik die niet geerfd. (behalve roken dan)

Ik loop mijn pa zeker niet achterna, dat zou niet eens mogelijk zijn. Maar ik kan het ook niet loslaten. Hij is mijn vader. Hou zielsveel van die man. Dan is het vreselijk om te zien hoe die man zichzelf kapot maakt. Hij is 61...helaas een vriendin die nou niet bepaalt solidair is (drinkt zelf gewoon onder zijn neus) en ook nog eens behoorlijk autoritair (praat voor hem, ik kom er niet tussen). Als ik contact opneem, mijn pa wil spreken, krijg ik van haar antwoord. Nou ja, het gaat erom, het ligt allemaal behoorlijk ingewikkeld door allerlei zaken die erom heen spelen. Ik ben nu op een pun dat ik mezelf moet gaan helpen met het probleem te leren omgaan. Vandaar dat ik zoekende was op internet, naar praatgroepen voor kinderen van .., en zo op dit forum stuitte. VCoorlopig krijg ik van jullie nu al meer serieuze reactiues, als dat ik ooit maar gehad heb. FIJN!

Kirky, een slimme oplossing van jouw dochter, maar dat gaat bij mij niet op, ik woon in Rotterdam, mijn pa in de buurt van Roosendaal. Ik kan door de telefoon of op msn niet zien of hij de waarheid spreekt. Bovendien, als ik op visite kom, is dat sowieso een reden om een biertje te pakken.

Shir drinkt niet of nauwelijks. Af en toe op zaterdag 3 of 4 tapjes, meer niet. Ik krijg het niet weg, en het gevoel van dronken zijn vind ik helemaal niet prettig. Iets teveel en ik hang al de hele avond boven een emmertje. En eerlijk gezegd ben ik daar blij om, want overal lees ik dat alcoholisme erfelijk kan zijn en zoals mijn vader is, wil ik niet worden. Ik ben wel verslaafd aan roken. Wat overigens een net zo´n moeilijke verslaving is om vanaf te komen, denk ik....

Klopt, heb al heel wat afgegoogled. AlAnon al een mail gestuurd. Er is niet zo heel veel te vinden voor (volwassen) kinderen van alcoholisten. Hoop hier overigens ook meer inzicht te krijgen in de denkwijze van mijn vader. Van hem krijg ik het niet. Hij is van nature al een 'binnenvetter', laat staan met zijn ziekte/probleem. Ik kan van jullie leren wat de beweegredenen zijn om uberhaupt te gaan drinken, maar mooier nog...om te stoppen. Overigens...voor iedereen hier op dit forum mijn oprechte respect! Alleen al je aanmelden hier is een hele fantastische stap in de goede richting!

Bedankt , ik had dat ook al gezien, maar wist niet hoe dit te wijzigen.

Hoi Theo, Ik zit geloof ik met een soortgelijk probleem als jij, alleen dan gaat het om mijn vader. Ik had ook al gegoogled voor praatgroepen voor kinderen van alcoholisten, maar dat is nog niet zo makkelijk te vinden. Heb AlAnon ook een email gestuurd voor meer informatie. Nog geen antwoord. Ik heb juist ook voor dit forum gekozen, omdat ik hier misschien meer begrip krijg over hoe iemand die drinkt, denkt, handelt, het hoe en waarom, om er zo meer begrip voor te krijgen en daardoor ook mijn vader beter te gaan bergrijpen. Hij is geen prater, nooit geweest, dus daar zal ik nooit wijzer van worden. Hopelijk hier wel. Jij bent al een lotgenoot voor mij, eigenlijk.

Hoi allemaal. Ik ben Shir, 40 jaar, alleenstaand moeder van 2 zoons. Ik ben dochter van een alcoholist, mijn vader. Dat is al een tijdje zo, maar ben nu klaar mijn verhaal te delen met lotgenoten of gewoon iedereen die mij hierbij kan ondersteunen. Mijn verhaal in het (heel) kort Ongeveer 6 a 7 jaar geleden is alles zoiets als geescaleerd. Mijn pa dronk dusdanig veel dat zijn baan, relaties en familiebanden er ook onder begon te lijden. Hij belandde uiteindelijk bij mij thuis. Als een zwerver stond hij aan mijn deur met een tasje met wat kleren. Ik heb hem 6 weken in huis gehad. Een drama! Een hel! Zich vrijwillig op laten nemen? ALs hij dronken was zei hij "Ja", maar de volgende dag in wat nuchterdere toestand zei hij "Nee". Ondertussen moesten ik en mijn 2 zoons (toen nog maar 14 en 11 jaar) radeloos toezien hoe mijn vader, hun opa zich de vernieling inhielp. Uiteindelijk is hij (door mijn toedoen) in een politiecel beland waardoor de Bouman kliniek verplicht werd. Ineens was hij een gevaar voor zichzelf en omgeving. Rijbewijs heel lang kwijt, 3 weken verplichte opname en daarna steeds terug naar een of andere arts voor een bloedtest. DE oplossing (dacht ik toen)! Inderdaad is het een tijdje redelijk goed gegaan. Sterke drank deed hij niet meer, wel een "sociaal" biertje zoals hij dat dan noemt. Maar...blijkt nu...de verleiding om bij iedere scheet die dwars zit, toch weer naar de drank te grijpen, is er dus nog steeds. Ik begrijp niets meer van hem. Mijn eigen vader, waar ik zielsveel van hou, maar ik begrijp hem niet meer, weet niet meer hoe ik ermee om moet gaan. En helaas, sta ik er alleen voor, zijn huidige vriendin is nou niet bepaald solidair met hem en drinkt gewoon in zijn bijzijn. Ik merk nu pas dat dit probleem mijn hele leven beheerst en ben er klaar voor naar gespreksgroepen te gaan voor "kinderen van alcoholisten". Dit is een begin....