Dank je wel voor de hartverwarmende reacties. Ik heb veel pogingen ondernomen om te stoppen. Maar als mijn alvleesklier ontsteking weer over was ging ik weer vrolijk verder. Ik heb ook pillen gehad, maar ik was zo gehaaid dat ik net deed of ik ze in nam. Ambulante hulp gehad, dat hielp ook niet. De alcohol is op den duur je enige maatje. Het geeft me tijdelijke rust, maar de kater is des te erger. Ik loop al weken te huilen, maar ik heb gisteren tabletten gekregen en dat helpt. De scherpe kantjes van het verdriet zijn er nu wel een beetje af. De HA heeft een verwijsbrief gestuurd naar een kliniek, ik hoop op een snelle reactie. Een zus van me zij tegen me: ik ben mijn broer kwijt, en dat deed zeer. Ik zie er erg tegen op, en ik ben ook bang. Op den duur leef je alleen nog maar voor alcohol. Hoe zal het zijn zonder? Zonder dat verdovende gevoel? Maar het zal MOETEN!
