renate

Ik heb het zelf al door. Weer spelen met je gevoelens en aantrekken en afstoten wat mijn moeder ook deed. Sorry dat ik hier uit emotie direct en bericht plaats en niet meteen ging nadenken. Morgenavond weet ik al: ik moet komen want Bingo en ik wil niet want ik vind de bingo niks aan, dat weten ze al maanden en ik wil zelf nog een beetje weekend hebben want dat heb ik gewoon nodig om me prettig en rustig te voelen. Dus vanaf dan word ik zeker weer een paar dagen genegeerd en van de app gegooid en als ik bel wordt er niet opgenomen. Nu nog een manier vinden om me hier tegen te wapenen zonder dat ik met een rotgevoel moet leven. En voor als iemand denkt: dan verbreek je het contact toch? Dat kan niet omdat ik oprecht van haar hou en ook bijna zeker weet dat ik het zonder hun niet zou redden. Want ze hielpen me in moeilijke tijden wel met geld. En ik heb hele moeilijke tijden gehad. Los alles netjes af, ze heeft een aflossingsregeling met mij getroffen.

Vanavond heb ik op de vraag van mijn zus of ik bij haar kom gezegd dat ik lekker thuis wil blijven vanavond. Was er vanmorgen immers al. Dan om kwart voor tien net een app dat haar man haar wel hier wil brengen en na het boksen weer wil ophalen. Ik toch wel heel blij want ik hou wel veel van haar. En daarna zegt ze: maar ik doe het niet, een volgende keer met voetbal. Ik vragen waarom niet maar dan krijg ik als antwoord dat ze het te laat wist. Is dit ook emotionele chantage? Gevolg is wel dat ik eerst heel blij was en nu heel teleurgesteld. Ik heb trouwens wel hulp gezocht in het oplossen van mijn probleem om iedereen te pleasen maar wacht nog op een bericht wanneer ik er heen kan. Ik ga niet drinken hoor, maar wel een rotgevoel nu.

Dank je wel Bob

Ooh en ik heb ook een vaste relatie, met mezelf Plaag je een beetje. Ik vind je echt heel stoer Smaragd.

Lag in bed op mijn foon te kijken naar nieuwe reacties omdat ik zo blij ben en dat anderen dan ook leuk reageren. Gek he? Dat je altijd bevestiging wilt. Maar las jou Smaragd. Ik heb een beetje teruggelezen maar weet niet alles. Ik vind het dapper dat je naar Afrika gaat om van de alcohol af te komen. Het is geen plezierreisje, was het maar zo he? Ik merkte aan de woorden: ik heb ook een vaste baan dat je een beetje verongelijkt was over de reacties naar jou toe. Alsof jij een plezierreisje gaat maken. En dat is verre van dat en dat zal iedereen uiteindelijk wel snappen. Ik wil je een hart onder de riem steken.

Vaste baan gekregen, na 5 weken al. Ben heel blij. En ik drink nog steeds niet, vanaf 1 november 2017 al niet. Wilde even delen want had het met iedereen al gedeeld en nu even hier, loop over van trots, hahaha

Heb vanmiddag een afspraak met de huisarts want ik zie ook dat ik in de slachtofferrol ga en mezelf ga kleineren. Als ik mezelf al zo behandel is het natuurlijk ook logisch dat een ander dat ook doet. Ben inmiddels van een feestdag af want heb gezegd dat ik die graag voor mezelf wil. Twee dagen boos maar het gaat nu weer. Ook ga ik het verhuizen doorzetten en praat daar ook gewoon enthousiast over. Het is mijn leven en mijn toekomst en dit is wat ik graag wil. Niet drinken gaat me gelukkig wel goed af. Heel soms schiet het even door me heen en denk ik: waarom niet? Maar ach, waarom wel. Heel kort een klein beetje plezier, denk je, en lange tijd grote ellende erna.

Dank je wel iedereen, net thuis, niet gedronken alhoewel ik dan zogenaamd ongezellig was. Morgen om 7.15 de wekker. Ik ga als ik thuis ben alles na lezen. Veel te weinig slaap voor mijn doen, ik heb die 8 uur of in ieder geval 7 uur gewoon nodig, alhoewel dat misschien aanstellerij is. Tot morgen. PS :maandagavond thuis ben van mijn werk bedoel ik.

Geeft niet Nicky, je reageerde vanuit je hart en deed me ook wel wat goed. Ik weet niet goed meer wat ik moet, haar kwijt of haar niet kwijt en dansen naar haar pijpen. M.S. is inderdaad niet geestelijk maar zij drinkt heel veel, haar man ook. Ik denk dat dat het is. Want soms weet ze gewoon niet meer wat we afgesproken hebben en ik weet honderd procent zeker van wel en dan toch die verwijten weer dat ik niet kom en haar laat stikken. Misschien iets met de drank en hersenen, zit soms met mijn mond open wat voor verhalen zij verzint, in mijn ogen dan, mijn herinneringen zijn dan echt 100 procent anders. Dank je voor je reactie, ik ga er heen, heb flesje spa bij me want daar alleen maar drank, en ga om 22.00 terug want wil vroeg slapen. Daar voel ik me nu eenmaal het beste bij ook al ben ik dan maar een oud wijf.

Ja weer telefoontje en dan doet het pijn, of ik wel kom want opnieuw ruzie met haar man die in de voorkamer zit en dan doet zij de deur wel dicht. Ik zei: ik wil niet tussen jullie spanningen inziten want dat deden we onze hele jeugd al bij onze ouders. En zij: maar hier kan ik toch niets aan doen? Conclusie: ik ga er straks heen. Ik kan niet anders dan zo reageren, ik reageer telkens uit mijn hart. Tot morgen.

Bedankt voor de reacties. Het liet me vandaag niet los. LadyJane je denkt dat ik moet leren om nee te zeggen zonder schuldgevoel bij mijn zus? Dat zou ik graag willen leren. Ik werk nu na jaren weer en toch eist ze dat ik bij haar in het weekend schoonmaak, ze betaald me netjes hoor, daar gaat het niet om. Ik wilde onbetaald want mijn zus maar zij staat erop. Maar voor mij is dat best een lange week want moet zondagmorgen ook werken en dus niet echt een weekend. En wil juist weer wat sociale contacten opbouwen want die had ik niet meer. En ben ook best heel moe na mijn werk want schoonmaakwerk is misschien simpel maar wel heel erg energie slurpend. Blij als ik 's avonds mijn schoenen kan uit doen. Ik gaf aan dat ik dat moeilijk vond en ze zei: jij zou mij nooit laten barsten, dat heb je gezegd. Dat heb ik ook gezegd. Ze is nog de enige familie die ik heb. Ik wil haar ook echt niet kwijt. Dit hele weekend, of weekend, vanaf donderdagavond al, telefoontjes en honderden apps over hoe moeilijk ze zit. Hoe ze weer ruzie heeft met haar man. Heb de hele tijd begripvol terug gereageerd en wat ik zeg meen ik ook want ik hou van haar. Gisteren lag ik om 23.00 in bed want dat vind ik prettig en nog geappt tot 2.00. Over haar dingen en ze zei toen ineens: ik snap dat jij je vroeger gesneden hebt. Ik deed dat inderdaad als puber omdat ik niet kon omgaan met onze rare jeugd. Ik wist niet anders toen. Maar dat is al 30 jaar terug. Ze liet doorschemeren dat zij dat nu ook ging doen en ik heb gezegd: je moet doen wat je wilt maar een oplossing geeft het niet want dat weet ik nu uit ervaring want ik heb een andere oplossing gevonden. (5 jaar hulp gehad toentertijd). Gevolg, ik hele nacht onrustig slapen en om 7.00 uur meteen appen: hoe is het bij jou?I Ik heb het gevoel alsof ik altijd moet zorgen en verantwoording moet dragen, voor een volwassen vrouw. En dat zou ik graag doen maar moet zoveel want anders dreigingen of zij ongelukkig en dus mijn schuld. Verstandelijk weet ik hoe het zit, ik doorzie dit patroon want was bij mijn ouders net zo. Maar toch weet ik niet wat ik moet doen. Dat ze er niet meer is en ik me dan rot voel omdat het door mij is? Ik denk nu soms stiekem wel eens: dan is dit wel voorbij, die buiten proportionele druk op mij. Nu dus hele weekend drama, tot midden in de nacht en net in een app: het is weer goed tussen haar man en haar want hij had haar drinken gebracht. Schiet mij maar lek. En of ik vanavond ook kwam om Bingo te doen, dat deden we altijd, want zonder mij is het niet leuk. Sorry voor dit lange verhaal maar de vragen zijn: waar moet ik hulp zoeken om dit niet zo'n impact om mijn leven te laten hebben? Hoe ga ik om met die indringende manier van contact zoeken van haar en het negeren als ik niet doe of zeg wat zij wil? Dat negeren doet trouwens veel pijn. Deden mijn ouders ook wekenlang als je iets verkeerd gedaan had. Nog iets, ik wil graag verhuizen, dichter naar de stad waar ook mijn werk is en veel meer te doen op sociaal gebied. Ik woon nu in een gehucht. Dicht bij mijn zus dat wel. Ze is boos dat ik wil verhuizen en zegt dat ik haar laat stikken en dat ze dan nooit meer kan komen door haar ziekte. Ze kwam dit jaar maar 3 keer. En nu woon ik drie kilometer van haar af en dan zeven. En toch voel ik me weer schuldig. PS: ze eist dat schoonmaken op zaterdagmorgen niet van me maar laat dan telkens wel weten hoe moeilijk ze het heeft dat het niet schoon is en ze dan liever dood is omdat ze een blok aan mijn been is. En dat ik maar lekker mijn leven moet leven want zij heeft geen leven meer enzovoort. Haar man doet het niet maar die werkt ook bijna 60 uur per week en mijn zus kan het niet omdat ze te ziek is. (M.S.)

Nicky ik ben niet goed bezig. Ik heb een dierbaar iemand jaren niet gezien en nu is ze weer in mijn leven. Maar zij heeft zo'n verknipt huwelijk, net als mijn ouders hadden. Veel drank, veel negeren, veel verbaal geweld. Maar mijn zusje is ook erg ziek, dus kan haar niets weigeren als ze gaat dreigen met zelfmoord omdat ik niet kom. Omdat ze er dan helemaal niets meer aan vindt. Het is moeilijk uit te leggen voor een buitenstaander. Ik voel me dan inderdaad verantwoordelijk voor haar geluk, dat zij leuke feestdagen heeft, misschien wel haar laatste zegt ze. Maar dat geloof ik niet helemaal want dat zei ze vaker. Ze heeft zelf haar gedrag totaal niet door. Er over praten resulteert in mij negeren. Dat is een patroon dat we meekregen van onze ouders die beiden alcoholist waren. Beetje uitgelegd zo denk ik, zonder iemands privacy te schenden. Maar zie er enorm tegenop, ik doe dit uit dat rottige gevoel om een ander gelukkig te maken. Dat ik verantwoordelijk ben voor haar geluk. Alle reacties gelezen hoor en verstandelijk snap ik wat jullie zeggen en is ook de waarheid. Hoop zo dat ik stand hou, wil dit stabiele gevoel niet kwijt.

Heb nog steeds twee afspraken staan waar ik geen zin in heb. Maar als dit voorbij is dan laat ik me niet meer manipuleren met zielige argumenten van de andere kant. Ik doe dit nog en ga er het beste van maken. Verder heel blij met mijn werk en mijn collega's zeiden: ons team is nu compleet. Volgens mij kun je geen groter compliment krijgen. Zat helemaal te glunderen en nu nog. Ook voor mijn gevoel van eigenwaarde doet dit wonderen. Ik kan voor mezelf zorgen en hoef geen hand meer op te houden. Ik denk dat ik stiekem een beetje gelukkig aan het worden ben en vooral trots op mezelf. Drank heb ik geen zin in, dat verpest alles. Zie alleen nog een beetje tegen die feestdagen op, omdat ik het niet wilde en zij wel veel drinken en omdat ik niet weet of ik dan sterk genoeg ben. Moet nog een strategie bedenken hoe er stoer doorheen te komen met een spa braam. Dat is lekker trouwens

Hoi NickyL, ik ga voor nooit meer drinken. Veel meer zelfvertrouwen, veel fitter en veel minder zenuwachtig gedoe, niet meer zweten, niet meer 's morgens spijt hebben, niet meer bang zijn voor wat je gedaan hebt met drank op. En 6 kilo kwijt. En voel me zo rustig en stabiel.

De hele maand november niet gedronken.

Bumperjim, ik vind dat heel moeilijk. Heb dan het gevoel dat ik een ander ongelukkig maak. Vandaag drie weken niet gedronken.

Bah, ik laat me zo makkelijk manipuleren. Dan zeg ik weer dingen toe omdat die ander dingen zegt als: als jij niet komt dan hoeft het voor mij ook niet meer, dan hoop ik dat ik er niet lang meer ben. Of dingen die iets minder heftig zijn maar werken op mijn zwakte: ik voel me verantwoordelijk voor andermans geluk. Dit doorzie ik wel, daarom lopen relaties ook mis want op het laatst kom je heel ver van jezelf af te staan. Ik doorzie het en weet niet hoe ik het moet veranderen. Dat gevoel om het een ander naar de zin te maken is zo ingebakken dat het wel een reflex lijkt. Trigger dus voor mij. In een week twee dingen beloofd waar ik nu al tegen op zie. Het gevolg is dat ik er 's morgens al mee wakker word en de spanning dus weer langzaam aan het opbouwen is. Nog niets gedronken trouwens en inmiddels aan de e-sigaret. Straks werken en daar heb ik veel zin in.

Vandaag 14 dagen niet gedronken.

Bedankt voor de reacties. Ik ga eens kijken bij die online cursus. Volgens mij moet ik dat juist gaan doen omdat het nu goed met me gaat. Want elk leven heeft ups en downs en dat laatste kan ik dus niet mee omgaan blijkt wel. Tot nu toe gaat het goed, het werk is leuk, mijn collega's zijn super. Voel me er nu al thuis. Ik rook nog wel. Ook veel te veel, veel meer dan wat ik anders deed. Maar loop ook elke dag te zingen en me trots op mezelf te voelen. Rij met een grote grijns naar mijn werk. Niet meer gedronken en totaal geen drang gevoeld. Nu nog voorkomen dat ik het wel weer krijg. Ik ga meteen bij voorbijalcohol.nl kijken.

Bob, ik ben een binge drinker die ook jarenlang gewoon sociaal dronk (sociaal is voor mij op een feestje of oud en nieuw maar dus ook weken of maanden niet, zonder er over na te hoeven denken) en in de dieptepunten van haar leven te veel. Niet elke dag, niet elke week. De spanning bouwt op totdat je denkt: ben zo eenzaam, alleen, heb niks, kan er net zo goed een eind aan maken. En dan maar drinken tot je out bent. Volgende dag heel erg ziek. Dag erna je bedenken: nou dat einde laat maar zitten als het zo moet en weer proberen en proberen om enigszins gelukkig te worden. Net alsof je gelouterd bent met een soortement van inzicht die je nog niet snapt en dan uit je dal krabbelt want dit is het ook niet maar hoe je leeft is het ook niet. Na zo'n periode weer allerlei overlevingsmechanismen die in werking treden en vreselijk gezond leven met een strak ritme. Maar dan bouwt dat duistere zich weer op. Ik heb niemand ik heb geen werk en dat gaat zich dan heel langzaam in je hoofd settelen als: ik heb niemand omdat ik de moeite niet waard ben, ik kan geen werk vinden omdat ik geen toegevoegde waarde ben. Dat gevoel bouwt weer op, en dan na een week, paar weken, maanden, lag aan de mate van uitzichtloosheid, weer hetzelfde van voor af aan. Ik hoop dat ik zo mijn eigen binge drinken goed heb uitgelegd. Ik heb geen craving, geen moeite om niet te drinken 99 procent van de tijd. Maar dan is die klok weer op die 100 procent en daar gaan we weer. En als die klok op 100 staat dan houdt niemand me meer tegen. Wel verslaafd maar jammer genoeg zelfs voor de huisarts moeilijk te begrijpen en dus niet zo erg volgens haar. Leverwaarden ook ok. Maar je gevoel kan je niet aan waarden ophangen.

Toen heel slecht, ja drama weer. Nu nog geen week later heb ik een baan en een contract voor een jaar. En een autootje. En dus weer sociale contacten en weg eenzaamheid. Mijn redenen om me te bezatten zijn dus weg. Het klinkt simpel en het is ook simpel. Zonder contacten voel ik me eenzaam, zonder werk voel ik me nutteloos. Eenzaam plus nutteloos is zuipen want verdoven. Wilde dit toch even laten weten nog. Ik kan natuurlijk niet in de toekomst kijken maar denk wel de alcohol de baas te kunnen zijn nu.

Ik heb ook rare mails gestuurd naar mijn huisarts en naar de AA. Was bij de laatste maar één keer geweest. Ik durf nu niet meer te vragen. Opname kan niet want ik heb een katje.

Het gaat heel slecht. Ik dacht dat ik dit wel even deed. Ik heb de afgelopen tijd heel veel dingen verknoeid onder invloed van alcohol. Rare mails gestuurd en erge dingen gezegd. Nu is het zover dat ik niemand meer heb. Niemand wil nog iets met mij te maken hebben. De AA ben ik geweest en wil er graag weer naar toe maar het is nu 's avonds donker en ik moet door een bos om er te komen. Het is ongeveer 25 km. Heenweg gaat er wel een bus maar terug niet. Ik heb alleen een fiets. Of is dit weer een excuus? Ik weet het niet meer. Ik snap ook niet dat ik diep in mijn hart nog steeds denk dat ik niet bij de verslaafden hoor. Zit de hele dag alleen door mijn eigen schuld. Ik moet nu toch beter weten? Maar nee, nu heb ik weer alcohol gehaald omdat ik weer denk: morgen stop ik. En ook per ongeluk wel denk: waarom zou ik stoppen want heb toch niemand meer. Ik schrijf het hier en niet op de dagdraad omdat ik volgens mij toch een hopeloos geval ben en elke keer hetzelfde liedje is voor jullie ook vervelen. Ik moet heel snel stappen nemen maar weet niet hoe te beginnen. Heb nog niet opgegeven hoor, ik weet even niet hoe. Trouwens heb hier ook al raar gedaan onder invloed dus ik snap het volkomen dat jullie ook denken: pfffff.

Thuis, ongemakkelijk want toch wel weer door de drank, dus kan niet lekker leunen in medeleven. Ik ga echt nooit meer drinken.

Hoe lang duurt dat dan Lika. Ik snap Mai wel. Tussen de lijntjes moeten kleuren omdat dat van je verwacht wordt maar eigenlijk is je karakter buiten de lijnen. Het is voor mezelf nog te vroeg om iets van mijn nieuwe levensstijl te zeggen maar ik word er nu erg slapeloos en somber van. Somber is een groot woord, een heel erg leeg gevoel. Alsof je alleen nog maar een huls bent. Eigenlijk al dood maar dat ze vergeten zijn je te begraven. Ik kan het niet uitleggen aan iemand die dit niet voelt denk ik.