Lily

Hallo, Ik ben Lily, en het is heeeel lang geleden sinds ik iets van me heb laten horen hier. Dat komt omdat het toch te moeilijk voor mij was om in het NL te schrijven. Dat had ik al gauw door; ik ben trots hoe ik de hele Tactus behandeling in het NL met succes en in het NL heb doorgelopen, maar ik kon me niet zo goed uiten hier op de forum. Inmiddels ben ik actief op een andere forum in mijn moedertaal. Toch "lurk" (gluur) ik hier af en toe, want hier herken ik ook vaak "typisch Nederlands" problemen, cultureel-gebonden, zeg maar, en ik krijg ook een warme gevoel dat ik tussen heel veel lieve "soortgenoten" woon. Misschien zien wij elkaar in de trein, in de tram, op de markt. Fijn gevoel. ik wil alle nieuwe mensen even een hartje onder het riem steken en alle "veteranen" feliciteren met alle werk & groei in 2007. Zelf ben ik nu ruim 8 maanden alco de baas. YESSSS!!! Dit voor een mens die 20 jaar lang te keer ging met drinken tot ik mijn naam niet meer wist. Bijna 38 en bijna een jaar ADB. Geweldig!! Het was een behoorlijke strijd in het begin, zeg maar de eerste zes maanden, maar nu zie ik het liever als een voortgaande leermoment, met de nodige onberip, boosheid, verdriet, maar ook ontzettend veel blijheid, vrijheid, groei en inzicht. Kortom, net als het leven zelf. Als je drinkt of niet drinkt. Als je of verslaafd bent of niet. In ontkenning blijft of actief iets aan het doen bent. Leven. Mijn leven zonder alcohol is echt veel beter. Ik heb inmiddels mijn baan opgezegd en werk zelfstandig tot grote vreugde, mijn relatie is veel mooier geworden en ik ben erg dankbaar niet alleen voor de steun & begrip van mijn partner maar vooral het feit dat hij niet drinkt zoals ik het deed! Pas nu heb ik energie om meer dingen te gaan ondernemen, vooral qua vrije tijd activiteiten. Dus, als je nu aan het worstelen bent, als het lijkt alsof alles nu veel erger is dat je gestopt bent, hou vol. Het is een enorm omschakeling. Het neemt tijd. Het vraagt aandacht. Niet te onderschatten, en niet uit te leggen aan mensen die het zelf niet doormaken. Geeft niet. Daarom hebben wij fantastische plekjes zoals deze forum waar wij kunnen mensen vinden die het wel begrijpen. Ik wens iedereen een hele fijne 2008!!! Veel liefs, Lily

Dank je wel, Anna, voor je reactie! Inderdaad, er staan hier ook "Thema's" en "Tips..." voor specifieke vragen/opmerkingen. Beslist minder actief dan het dagdraad maar ze zijn er wel. Groetjes, Lily

Hoi Guido & Corinne, Ik wou hier even iets zeggen: het openen van een nieuwe discussie vond ik juist fijn. Want ik heb eerlijk gezegd moeite met de langdradige dagdraag. Ik ben slechts deze week "actief" lid geworden maar heb nu al zoiets van, huh? wat? wie? waar? Tijdens het lezen van een dagdraad per dag heb ik het idee dat ik naar 10 verschillende tafeltennis wedstrijden tegelijk aan het kijken ben, het is heel moeilijk om alle namen en vragen en opmerkingen bij te houden. En op een moment maakt er iemand een vrij serieuze melding, vervolgens gaat iemand een geintje maken, ik vind het vrij hectisch moet ik zeggen. Als je in een draad alles in een dag probeert te bespreken krijgt het al gauw een bepaald ADHD gehaalte. Of misschien heb ik dit alleen omdat ik nieuw hier ben en alle namen en individuele geschiedenissen en situaties niet weet. Zou best kunnen!! Ik snapte de hele heisa rond Ziza en sommige mensen en zijn vertrek & AA (pro/con) niet. Maar misschien speelt dit langer dan de afgelopen paar maanden af. Wel zie ik hoe mensen snel een kant willen kiezen. Het is interessant. Wij hebben allemaal hetzelfde probleem, maar er zijn verschillende manieren om het aan te pakken. AA heeft natuurlijk een beetje zijn eigen taal/terminologie en ideologie en uiteraard de twaalf stappen. En het Internet behandeling via Tactus heeft ook bepaalde onderdelen. Ik ben zelf hiermee bezig--zo heb ik jullie gevonden. Ik bijv. deze behandeling graag willen bespreken met mensen die er ook mee bezig zijn, maar ik heb nog geen posts hierover gezien. Iets voor een aparte draad? Kijk, wij zijn allemaal hiernaartoe gekomen voor precies hetzelfde reden, namelijk: ADB zijn, toch? En ik vind het juist heel fijn als mensen lekker melig doen, of over de koetjes en kalfjes gaan praten. Het hoeft absoluut alleen maar over crisis momenten of pijn of angst te gaan--liever niet, he?! We hebben genoeg ellende meegemaakt! Ik ben dus gewoon benieuwd, waar is het idee voor slechts een dagdraad ontstaan, en is dit een vaste regel? Als "ja," moet het ook zo blijven? Graag hoor ik het van jullie. Droge groetjes van Lily

Hee Charlie, Bedankt! Ah-ha, Alcohol De Baas. Hmm. Ik wil liever die !#%@ ontslagen! Groetjes, Lily

Francesca, Inderdaad! Ik was vroeger heel actief op twee verschillende forums (voor bands) en weet hoe het soms gaat. Trouwens, over AA (ha, ben nieuw en ga meteen olie op de vuur gooien), ik heb het na mijn ziekenhuisopname geprobeerd, in Den Haag, een EN-talige groep, was niet mijn kopje thee maar ja, dat kan voor talloze redenen zo geweest zijn. Ik ben me nu voorzichtig aan het orienteren met een ander behandelingsmethode, Women for Sobriety (ook EN-talig). Weet er op dit moment niet al te veel van maar het spreekt me wel aan. Groetjes (ik ga nu ophouden met computeren, er komt een leuke film op tv, "O, Brother, Where Art Thou") Lily PS: Kate, ik vond het heel interessant wat je net schreef, o.a. over hoe weinig mensen daadwerkelijk geinteresseerd in het feit of je wel of niet drinkt. Bedankt voor meer stof om over na te denken.

Bedankt allemaal! Een vraagje, het staat hier wellicht ergens, maar wat betekent ADB? "aan de borrel" was mijn eerst idee maar natuurlijk kan dat het niet zijn! Groetjes, Lily

Hallo lieve mensen, Bedankt voor jullie warme ontvangst. In het begin wordt het onthouden van alle namen & icoontjes misschien net zo moeilijk als het gevecht met al die risico momenten & impulses om weer te gaan drinken...! Maar ik heb alles gelezen en na de afgelopen "gluurweken" voelt het ineens heel anders -- en vooral heel fijn -- om mee te doen. Ik wou even op Quentie jouw post reageren, want hoe je je situatie beschrijft, wauw, herkenning met een hoofdletter H: begin 2002 moest ik 10 dagen in het ziekenhuis blijven (galsteen; in het begin was ik overtuigd dat ik mijn alvleesklier voorgoed om zeep had geholpen; toch niet--maar wel van de schrik iets geleerd? Uh...nee). Eenmaal thuis heb ik een heleboel goede veranderingen in mijn leven gemaakt: ik zegde mijn baan op en ging als freelancer aan de slag, ik ging verhuizen, en ik wisselde de drank in voor dat @#$! "eeuwige colaatje" (geweldig!). Dat hield ik heerlijk vol voor 4 maanden. Maar...en ja, hoor, vrijwel iedereen hier heeft het ook meegemaakt: toen dacht ik, "nu ben ik klaar om met mate te gaan drinken!" En ik ging gierend snel terug naar het binge drinken. Mijn laatste lange "droog" periode was dit jaar; februari was het. in maart ging ik bijna 4 weken op vakantie en heb mezelf vals hoop gegeven omdat ik wel prima met alcohol omging. Maar...ja hoor...eenmaal thuis, ka-boem. Wel frappant is hoe mijn ka-boem momenten tegenwoordig (de afgelopen 9 maanden zeg maar) gebeuren als ik alleen ben. Het is alsof een klein stukje van mijn hersens hebben het wel door, ladderzat in publiek, dat gaat niet meer; maar thuis een hele fles opdrinken? Vooruit. Niemand ziet het. Dat is extra gevaarlijk, net zo gevaarlijk om weer de oude drankmaatjes te zien, eigenlijk. De grootste obstakel voor mijn in de Internet behandeling nu is het hele risico-moment concept. Okee, ik moet eerst even aan mezelf denken, goed voor mezelf zorgen, en risico's mijden, dus nu even niet naar festivals en concerten met drankmaatjes en doe alsof ik echt de Bob gaat uithangen (heb hier geen rijbewijs trouwens--gelukkig!), en kroegen, tja, dat is helemaal verboden terrein. Is ook niks, he, als je met je eeuwige colaatje tussen al die kroegtijgers zitten. Gun mezelf vooral wat tijd. Eet gezond, ga bewegen, ga lekker in bad. Prima. Maar...ja, ik ben de koningin van Maar, ik heb ook nu ineens ook een enorm risico gebied zelf opgebouwd over de laatste 9 maanden: thuis! Mijn mooi mooi huisje. Dus denk ik, geweldig. Ik moet nie uitgaan, maar thuis blijven is ook geen optie meer. Uh...ja. Weet je wat mooi is? Ik ben nu thuis. Ik ben nu alleen. En gewoon hier eerst de tijd nemen om jullie posts te lezen en er op te reageren, geeft me een goed gevoel. Een soort versie van het tot 10 tellen in mijn hoofd om te impulsen uit te zitten, en toch meer effectief. Want zoals ik zei in mijn introductie, ik merk nu dat ik dit niet zonder steun wil doen. Bibelle, je heb iets over je LAT-relatie geschreven, en ik ben heel blij hoe je partner je steunt. Voor mij ligt dit ook momenteel erg gevoelig. Want mijn partner sprak me (als eerste in mijn hele dronken leven) fgelopen jaar in april aan over mijn alcoholmisbruik. Wij waren inmiddels twee jaar samen en ook al hield ik het dapper vol in het begin, op een gegeven moment heeft hij uiteraard mij in een zeer beschonken toestand gezien, en nog een keer, en nog een keer...uiteindelijk was de maat voor hem vol vorig jaar in mei. Wij hadden een zeer openhartig gesprek, met veel tranen en wat ik dacht wederzijds begrip was. Maar ik wist dat het niet al te productief geweest was toen hij aan het einde van ons gesprek zei, "ja, je kunt misschien beter gewoon een joint roken [als alles je te veel wordt]." Ha! Pijnlijk, he? Inmiddels zijn we een jaar verder en hij zei niks toen ik begin februari stopte met alcohol, maar later, toen ik terug van vakantie was, en het hier erg lekker weer was, gingen wij zoals altijd op zijn balkon zitten met een pils en hij zei iets in de trant van hoe het gezellig was dat ik ook een biertje wou nemen... Ja, kwetsend, he? Onwetendheid. Mijn indruk is, hij denkt zoals veel mensen dat alcoholisten 24-7 drinken, in de goot liggen, geen drukke baan hebben, geen huis onderhouden, de hele wereld nooit zou kunnen afreizen om familie en vrienden te bezoeken en avontuur te zoeken, nee, dat past niet in het plaatje. Ik ben gewoon "ongeremd" of soms "zit er een knopje los" bij mij, of ik "alle stoom van mij verkeerd afblazen." Ik weet niet meer wie het heeft net tegen mij gezegd hier (sorry!), wat je zei over: niet meteen gaan schreeuwen dat ik gestopt ben, ik ben hier met je mee eens, en toch wil ik het juist van de dak gaan schreeuwen, want anders wordt het ook makkelijk om mezelf weer voor de gek te gaan houden. En dus ben ik wederom heel blij dat ik hier mag zeggen en geen tegenwerkende reacties krijgen: vandaag drink ik niet!!! Groetjes, Lily

Hallo, Ik ben nieuw hier (zie 'wie is wie' van gisteren). Ik ben blij dat je deze vraag heb gesteld, Joann, want in alle eerlijkheid op dit moment zou ik me toch best rot voelen als ik zou ineens te horen krijg dat ik maar nog een dag te leven had, en sterker nog zou ik misschien de intense neiging hebben om er toch een braspartij er van te maken. Want in dit vroeg stadium bots ik telkens weer tegen de vernietigend vraag van, "hoe heb ik in hemelsnaam alles zo ver uit de hand te laten lopen?!" en daarna: "het is te laat! ik ben voor het leven getekend!" Hoe laat je dat los? Ik besef nu (ben pas in februari begonnen met mijn drankprobleem serieus aan te pakken) waarom ik in het verleden na een korte stop weer mijn oude slechte gewoontes oppakte--het was de enige dat ik wist en gaf me altijd een smoes om niet volledig verantwoordelijk voor mijn geluk en gezondheid en noem het maar op te zijn. Terug naar de vraag. Toch zou ik *niet* voor een laatste braspartij kiezen. Want ik ben toch nu bezig met mijn probleem aan te pakken omdat ik er AF van wil zijn, inclusief die vreselijke reputatie als feestbeest/drankorgel/zuiplap/die gekke Lily. Vinden jullie dit ook niet moeilijk? Kijk, je kunt je "drankmaatjes" uit je leven verdwenen. Maar op werk, of in je (schoon)familiekring: logisch, je doet het via je acties (niet drinken). Maar hoe ga je om met de negatieve reacties/opmerkingen die je absoluut niet helpen om niet terug in je oude patronen te vallen? Ja, laat ik maar een mooie laatste dag zonder alcohol beleven. Heb ik tenminste geen kater in de hiernamaals. Vandaag ga ik me verzuipen! Nee...niet met drank! Het regent zo ontzettend hard buiten, en ik moet nu naar werk Groetjes, Lily

Hallo Corinne, Bedankt voor je hartelijk bericht. -zul je heus gemerkt hebben dat wij hier op het forum onze moedertaal aardig ruw kunnen behandelen. Gelukkig maar! Ja, over de Internet behandeling: ik merk nu (in fase 2) dat ik er niet meer genoeg aan heb met het alleen zitten nadenken over alles; ik heb nu ook een sterke behoefte aan contact met anderen met vergelijkbare vragen, momenten van vreugde en momenten van twijfel. Voor een hele lange tijd ben ik diep in ontkenning van mijn drankprobleem, het laaide op, ik bluste het uit (met een alcoholvrij blusapparaat welteverstaan!). Ook had ik nooit kunnen geloven dat er misschien anderen zouden zijn welke met vrijwel precies dezelfde nare situaties dag in, dag uit ook aan het worstelen waren. "Ex-Belg"? Heb je je rug naar Belgie gekeerd? Ik ben er net geweest. En een terugval van je welste meegemaakt. Dat ik in zo'n vroege stadium "een" speciale bier zou kunnen dragen zonder nog een en nog een en nog een te willen hebben (en daadwerkelijk bestellen & opdrinken). Niet dus :-( Trouwens ik heb zo goed als vaarwel aan die gedachte gezegd, de gedachte van vermindering. Volgens mij heb alle drankbonnetjes voor dit leven al opgemaakt. Ik ga straks mijn eerste dagraad post schrijven...spannend... Groetjes, Lily

(diep inademen) Hallo allemaal, Na een paar maanden "gluren" wil ik nu meedoen. Ik weet dat het voor velen een behoorlijk drempel geweest is om zich hier aan te melden (laat staan de hele weg-met-de-drank proces!) en dat geldt ook voor mij. Voornamelijk omdat ik geen NL ben en nooit een cursus schriftelijk NL gevolgd heb. Dus er zal heel wat spelfoutjes, gekke zinsopbouw keuzes en nog veel meer in mijn berichten staan. Voor iemand die het dagelijks brood verdient met het schrijven (niet in NL dus!) is dat wel even slikken, en ik hoop dat het niet al te storend voor jullie zal zijn als je moedertaal af en toe wat ruw behandeld wordt! En alstublieft ga me niet corregeren, want ook al zal het ongetwijfeld goed bedoeld zijn, zal dat ook ongetwijfeld een remmend effect op mij hebben. Ik moet eerlijk zijn, het is erg moeilijk om de behandeling in het NL te doen. Ik ben Lily, 37 lentes jong. Ik woon hier al 10 jaar en ben pas in februari begonnen met deze Tactus Internet behandeling. Vanaf mijn 18e is het idee van "drinken met mate" mij heel vreemd gevonden. Vroeger was ik erg actief in de muziek scene en vond overmatig alcohol gebruik helemaal niet erg, voor mij was het alleen maar synoniem met rock'n'roll. Ik had al gauw door dat ik er niet goed tegen kon (blackouts, foute dingen doen onder de invloed, spijt, schaamte) en toch ben ik bijna 20 jaar wel door blijven gaan met het proberen om dat wel te kunnen doen. Dus, waarom nu? Waarom maak ik me nu zorg over mijn probleem? Ik moet nu eindelijk eerlijk tegen mezelf zijn: ik kan het niet, dat "je mag wel een paar borrels" [in het weekend] [op een feestje] [tijdens een werk diner]....kies je gelegenheid...om alleen telkens weer veel meer dan die paar borrels te nemen. Ik vind dat ik veel meer verdien. Ik ben de eindeloze katers beu, ik vind het helemaal niet "rock-n-roll" meer om stomme dingen te gaan zeggen en doen, ik wil mijn conditie verbeteren en ik wil een eind maken aan het gevecht tegen de drank, en als winnaar er uit komen. Met de aanvang van de Internet behandeling lijkt het alsof alles ik in een soort versnellings stroom terecht gekomen ben. In het verleden heb ik meerdere bewust "pauzes" (periodes waarin ik helemaal geen alcohol dronk, geen sigaretten of joints rookte) genomen en het ging altijd prima--en toch kwam ik altijd terug naar de oude nare gewoontes. Nu heb ik geen zin meer in zo'n tijdelijk "vakantie" van de drank of andere verslavende middelen en o wat heeft dat een angstaanjagend effect! Ik heb nu al in een kleine drie maanden een paar immense zwarte dagen (terugvallen) achter de rug en ik heb mijn vermoedens dat het gebrek aan een steunnetwerk ook al is het maar "virtueel" ook een zekere rol heeft gespeeld. Ik wilde zo graag mijn drankprobleem stiekem zelf oplossen--net als hoe ik het stiekem zelf heb opgebouwd. Ik heb een LAT-relatie, en doordeweeks woon ik alleen. Na heel lang zoeken heb ik afgelopen jaar oktober mijn eigen flat gekregen (vroeger had ik een huisgenoot, daarvoor twee huisgenoten, daarvoor woonde ik samen met mijn toenmalige vriend). In het begin was het echt te gek, maar al gauw begon ik veel meer te drinken; ik was net begonnen met een nieuwe baan, ben verhuisd naar een heel mooi plek maar wel een plek waar ik slechts een paar mensen kende, ik werk ook deels thuis...en ja ondanks goede voornemens over "ik zal me inschrijven voor een cursus" of "misschien kan ik ergens vrijwilligerswerk doen" bleek mijn liefde voor alleen thuis zitten met een fles wijn of flesjes bier groter--en zeker ook mijn gevoelens van angst en eenzaamheid. Mijn grootste motivaties om hier mee zijn 1) jullie wonen ook in Nederland: jullie weten als geen anderen hoe het hier is, bijna overal ter wereld is stoppen met drinken moeilijk maar er zijn bepaalde bijzonderheden in elk cultuur denk ik wat bijzondere uitdagingen geven. Hoe ervaar ik dat in NL? Hmm, hier is het bijvoorbeeld vaak zo "ongezellig" om niet mee te gaan borrelen, en hallo, zelfs op vele sportscholen is alcohol verkrijgbaar...! Om maar een paar voorbeelding te noemen. On ook al ben ik net ingeschreven bij een forum in mijn geboorteland (omdat ik me beter in mijn moedertaal kan uiten en ook omdat er voor mij bepaalde referentiekaders zijn die zich hier niet echt vertalen). En 2) wij zijn allemaal meer of minder op dezelfde ontdekkingsreis. Ik heb te lang zo veel pijn en angst niet laten doorschemeren want dat was niet stoer, dat was zwak. Ik kon het niet accepteren dat ik niet gewoon ook een glas wijn bij een lekker maaltijd kon hebben zonder meteen te denken: ja, nog een! nog een! Of heel zenuwachtig te worden als ik wist van tevoren dat er geen drank ergens verkrijgbaar zou zijn ("wat saai zeg!"). Ik heb trouwens nu op dit moment nog enorm veel problemen met dat accepteren van het feit dat ik helaas niet bij de geniet met mate mensen ooit zal bijhoren. Het zit me zelfs heel erg dwars. En gelijk geef ik toe: ik kan en wil het niet meer, afhankelijk van de drank zijn! En ik geef ook luidkeels toe: ik ga het voor mezelf doen, maar ik heb gezelschap, wijze woorden en steun heel hard nodig. Bedankt voor het lezen. Dat was het voor vandaag. Ik wens iedereen een fijne avond. Groetjes, Lily