Hallo,
Ik ben Mexx, ik ben al een tijdje aan het "rondkijken" op het forum en sta er versteld van dat er mensen zijn die elkaar op deze manier steunen en herken mezelf in veel verhalen.
Ik dronk tot een jaar of 7 geleden nauwelijks, sterker nog; ik vond alcohol eigenlijk niet eens lekker.
Tot ik vrijgezel werd en veel met een vriendin optrok die wel een lekker wijntje lustte, niet dat het haar schuld is dat ik zoveel ben gaan drinken maar zo is het begonnen; eerst ieder weekend, toen op donderdagavond al.
Toen ik weer een relatie kreeg was dat met iemand die ook wel het 1 en ander lustte.
Het "sloop" erin dat ik steeds meer ging drinken, ook op doordeweekse dagen, alleen ik kon het goed "verbloemen".
Toen er een periode aanbrak waarop er veel vervelende dingen in mijn leven gebeurden waarop ik geen "grip" had; het was gewoon teveel tegelijk wat er gebeurde ik merkte dat het drinken inmiddels een "vlucht" voor mij geworden was, wanneer ik gedronken had leek alles niet zo erg....
Toen heb ik ook een periode sterke drank gedronken.
Vorig jaar zomer heb ik een hele goede start gemaakt; ik ben gestopt met veel drinken en ging weer iedere dag sporten, at supergezond en omdat ik zo gezond bezig was "moest" ik niet speciaal drinken, gek genoeg.
Tot ik een fles sterke drank voor iemand had gekocht en deze heb leeggedronken, ik heb een black-out gehad en geluk gehad dat ik er met hechtingen en een hersenschudding ben afgekomen. later hoorde ik dat het 1 groot bloedbad was en ik vond het vreselijk dat mijn moeder mij zo heeft aangetroffen. Erger nog; ze heeft mijn broer gebeld, wat ik haar niet kwalijk kan nemen, maar toen ik de volgende dag uit het ziekenhuis kwam hebben mijn broer en ik knallende ruzie gehad en sindsdien is onze relatie ernstig bekoeld; hij kan het niet begrijpen en wil z`n oude zus terug...
Ik heb toen geprobeerd om door te gaan met waar ik gebleven was; het was tenslotte 1 misstap zeiden anderen en dat kon gebeuren. Maar mijn broer had zulke heftige dingen gezegd en daar bleef hij bij, terecht of niet. zijn woorden bleven door mijn hoofd gaan; ik voelde ik me zo`n mislukkeling en daar ging ik weer; want als ik dronk was het allemaal niet zo erg meer.
Inmiddels zijn we 9 maanden verder en ik drink gewoon weer, geen sterke drank maar vaak veel teveel, ik kan geen maat houden en zit nu alweer te denken om naar de supermarkt te rijden voor een paar flesjes Jilzz of fles wijn en ik ben er niet trots op....
Ik kan en ik wil zo niet doorgaan; ik wil ook echt stoppen, ben er zo klaar mee om mezelf te isoleren en mezelf te vernietigen. Om zelfs zover te gaan dat ik misselijk wordt bij de gedachte aan drank maar de drang niet kan weerstaan om een glas te nemen en vervolgens moet overgeven, hoe triest ben je dan.....
Ik voel dat het slecht is voor mijn lijf, voel me niet gezond. En ik weet dat ik een veel "leuker" en socialer mens ben wanneer ik niet drink.
Dus ik hoop door mee te praten op dit forum en met jullie steun me sterker te voelen en volgend jaar ook te kunnen schrijven dat ik een jaar gestopt ben, dan zou ik zo gelukkig zijn!!!
Wanneer ik het teruglees ziet het er ellendig uit terwijl ik ook heel positief en gezellig kan zijn maar door de drank is dat soms ver te zoeken; dus ik wil ervoor gaan maar vind het beginnen moeilijk en ben eerlijk gezegd ook "bang". Moet je afbouwen of ineens stoppen? Hoe ziek wordt je? Vorig jaar had ik heel kort begeleiding en, tijdelijk, medicatie voor de ergste onthoudingsverschijnselen.