Even voorstellen.
Ik ben Cortex. Een schuilnaam natuurlijk.
Na lang worstelen met een alcoholverslaving (20 jaar+) kan het niet verder op deze manier. Ruim twintig jaren heb ik mijn verlaving grotendeels verborgen kunnen houden voor de buitenwereld, maar ik kan het niet langer aan. Ik ben fysiek op. Ik heb hulp nodig.
Al die tijd heb ik gewerkt, tot op de dag van vandaag, en het verbaast me dat ik nooit ben aangesproken op mijn functioneren door mijn werkgever. Gevoelsmatig zou ik zoveel beter kunnen presteren zonder verslaving. En als ik in de spiegel kijk ben ik gewoon een wrak. Dat moeten anderen toch ook zien?
Mijn situatie:
- op het werk: ik zit in een rol die veel hoger is dan ik aankan, maar ik word er wel voor betaald
- thuis: een grote puinhoop. Een 10 kuub vuilcontainer zou een hoop oplossen
- fysiek: ik ben op. Ik lig tot 15.00 uur in bed in het weekend. Als de zon schijnt, dan ga ik naar buiten, maar ontwijk de buren zoveel mogelijk.
Kortom, ik heb hulp nodig. Dat weet ik al jaren, maar iets houdt me tegen. Schaamte.
Cortex
