goedemiddag eigenlijk wil ik heel mijn verhaal neerschrijven, maar dat zou nogal een boek worden :-) toch wil ik een groot gedeelte van mij neerpennen inzake dan het alcoholgebruik. Tot mijn 27 jaar heb ik nooit (behalve op Kerstmis, Nieuwjaar en een familiefeest) een druppel gedronken, ik was zelfs echt anti, ik kon van mijn toenmalige partner niet verdragen dat hij 3 glazen dronk. Toen ik pas met hem getrouwd was, gingen we bij een motorclub, er werd absoluut niet gedronken als we gingen rijden, dat was taboe en ik als anti-alcolholgebruikster .... maar we gingen naar een weekendje motortreffen en ik dronk me lazarus, de eerste keer in mijn leven, 's anderendaags wist ik nog maar flarden, maar ik werd geaccepteerd !! Na een jaar lang de stijve trut te zijn geweest, was ik nu opeens wow ! Maar wat ik die nacht in pure dronkenschap verteld heb, ???? Enfin, daarna dronk ik in het weekend een glaasje of 3-4 en that was it! In de week dacht ik nog niet aan alcohol. Tot mijn scheiding ... en nog een mislukte relatie .. ging ik bijklussen in de horeca, maar wat ik verdiende ging direct daarna op want we gingen doorzakken met collega's tot 5-6u 's morgens en dan om 8u op kantoor. Pfff Ik leerde iemand kennen, ook groot alcoholgebruiker en we gingen door, toen raakte ik zwanger en van de ene dag op de andere, vanaf het moment dat ik dat wist, geen druppel meer. Ook toen ik bevallen was, wou ik niet meer drinken, want ik voelde me goed, zalig zelfs om zonder die alcohol te kunnen en dat meer dan een jaar lang .... tot hij voor mij een karaf wijn bestelde toen ik naar het toilet was, ik kwam van het toilet en en ik zei nog, ik heb geen zin, ach doe niet flauw en drink nu dat karafje op .... En lap ik was weer vertrokken, dat zo één karaf wijn zo doorslaggevend kon zijn. Dat was in 2003! Doordat we beiden alcohol dronken, kwamen er ruzies en uiteindelijk liep ook deze relatie op de klippen. Maar ja, toen leerde ik mijn huidige vriend kennen, hij dronk ook veel, we hebben nachtenlang gefeest, uit mekaar geweest, terug bij mekaar, terug van mekaar en dit sinds 2009, elke keer beloofde hij te stoppen met drinken, maar ik dacht gewoon ok, jij moet stoppen met drinken, ik heb geen probleem .. Hij heeft ondertussen een ongeluk gehad en omdat hij vooral inwendige wonden had, kan hij nu niet meer drinken, ik heb hem vanaf dag 1 gaan bezoeken in het ziekenhuis, ondertussen is dat even geleden en hij drinkt nog steeds geen druppel, hij zal ook alleen maar 's morgens even op café gaan om een koffie te drinken, met gevolg dat ik soms met een excuus gauw er één ga drinken, en mij een crimineel voel omdat ik toegeef aan die behoefte Ik ben dus al wel heel lang niet meer echt dronken geweest, geen kater gehad, maar dat is niet genoeg! Ik besef ook dat minderen geen optie is, ik kan wel stoppen na 2 glazen maar dan dan wil ik die dag erna ook iets en die dag erna ook ... En het rare is, hoewel mijn vriend nu zelf door dat ongeluk niet meer kan en mag drinken, en hij mijn probleem beseft, kan en durf ik bij hem geen steun te zoeken, het is geen prater en lacht alles weg. Ik heb van jullie gelezen, neem vandaag geen eerste glas, .... en als er drang is zoek een afleiding? Dan denk ik, wat moet ik hier doen tijdens mijn middagpauze? Een eindje gaan wandelen? Ik moet iets doen om te ontspannen maar niet naar een café rijden om iets te drinken. Ik vraag me af hoe het leven zou zijn zonder die drang? Toen ik zwanger was, had ik dat ook niet en dronk ik zo veel van te voren? Als het mij toen lukte, moet het nu toch terug lukken ? Ik sta hier mee op en ga hier mee slapen, ik voel mij uitgeput, teneergeslagen, rusteloos en schuldig. Ik wil die berg opklimmen en er niet meer afvallen, op de top van de berg een stevige paal zetten waar ik mij kan aan vasthouden. Herkennen jullie hier iets in, kan je mij een advies geven ?
