lief

Ranja, Ik begrijp dat je geschrokken bent over je privacy hier op deze site. Ook ik loop risico's met mijn geschreven teksten. Toch moest ik het even kwijt. Mss wil je mijn maatje zijn om je door de moeilijke tijd heen te helpen. En niet alleen om elkaar alleen ellende te vertellen, maar ook gewoon de dagelijkse dingen die je bezig houdt....denk er maar eens over na!!! Niets moet hoor, maar mss wel een veilig gevoel. Groetjes lief

truste allemaal....bedankt voor jullie 'welkom' . Ik kom snel weer terug. Fleurtje....Sterkte met Igor....haha.

Nee.....dat is zeker waar Ranja. Helaas. Het blijft moeilijk om te begrijpen waarom mensen zo kunnen zijn!! Helaas is het soms de harde waarheid en voor ons (en vele anderen!!) een manier om te vinden om hier mee om te gaan. Die slachtofferrol werkt zeker niet (eerder tegen je!) maar het blijft vallen en opstaan om hierin een 'stabiliteit' te vinden. Ik probeer het voor mijzelf om die grens te stellen, maar het is zeker wennen om te geloven dat je je beter voelt zonder 'teveel' zeg maar. Yvette, jouw verhaal moet ik ook nog even terugkijken..... Voor alle anderen, die hier bijna kind aan huis zijn zeg maar, moet ik mij even wat meer in gaan verdiepen om jullie beter te leren kennen. Dit is in ieder geval een stap. Zeker nadat bolletje een extra aanmoediging gaf. Heel lief!

hey Ranja, ik heb toevallig net jouw verhaal gelezen. Wel heel indrukwekkend en ik leef met je mee, net als trouwens heel veel andere verhalen. Ik ben dus ook 'nieuw' hier.

ben ik weer....sorry kwam wat tussen. Grappig Yvette, dat jij je op dezelfde dag hebt aangemeld. Ehm, nee, ik sta niet helemaal droog, zeg maar. Ik red het wel met max. 2 wijntjes. Dat is al heel wat en voel me toch nog nuchter. Meer mag ik ook niet van mijzelf. Heb wel moeite met emoties. Er valt een hoop op te ruimen en te overwinnen. Dat heeft tijd nodig, maar liever moest het gisteren al klaar zijn. Ik wil soms teveel tegelijk. Moet daar ook 'maat' in zien te krijgen

haha....om mij in de huiskamer te wagen cynthia...enne dank je wel wijffie

Goed om te lezen dat er heel veel goed bezig zijn

goedenavond allemaal! Hier dan eindelijk een poging van mij......

Lieve Sara en bolletje, Wat goed en lief dat jullie reageren! Ik kom zeker op dagdraadje en ja, de laatste week drink ik weinig of niets, maar toch. Soms is het moeilijk, drink veel water, maar ben vertrouwen kwijt in mijn HA. Dus durf daar niet snel meer naar toe. Het gekke is, ik heb een ander nooit wat gedaan, behalve mezelf, maar het voelt als een hetze tegen mijzelf.

Beste Tine en Jane, Wat lief dat jullie reageren! Tsja en ik ben een behoorlijke tijd zonder moeite gestopt met antabus. Echt geen centje pijn, maar het ergste vond ik, dat ik er niet prettiger van werd. natuurlijk herinnerde ik mij meer dan voorheen, maar het bleef zo doelloos. De problemen bleven. Het is best lastig om uit te leggen. . verder met mijn verslavingsarts....ach....dan de een en dan de ander. Nee, ze konden mij niet helpen met mijn andere problemen. Ok. Dan niet...Maar ben weer in verval geraakt...Wat ik zo nodig heb is liefde.....meer vraag ik niet....gewoon iemand die van mij houdt

Tsja...ook ik zal mij eerst even voorstellen, zeker nadat ik een aantal keren heb meegelezen en wie weet gaat dit voor mij ook werken. Na een aantal uitglijders en flinke teleurstellingen (die maar niet lijken te eindigen!) moet er echt wat gebeuren....maar vooral voor mijzelf. Daar ben ik wel achter...eindelijk...maar hoe?...dat is nog mistig zeg maar. Na vele teleurstellingen in mijn leven....Scheiding...moeizame relatie met ex...een super lief kind, die daar helaas enorm onder lijdt. Het 'laat allemaal maar zitten' idee gecreëerd voor mijzelf en daar lekker in gaan hangen. Natuurlijk viel het mij vaak op hoe vaak mensen uit mijn omgeving tegen mij vertelden; Jeetje, dat moet jou weer overkomen...maar toch, je ervoor afsluiten en weer doorgaan. Dat doe ik tenslotte al heeeeel lang en daar ben ik erg goed in. Voor mijzelf opkomen is een lastig iets. En dat is nu juist wat mij nu tot nadenken zet. Makkelijk, die drank, de oplossing, dacht ik, en even, ja, even een fractie van een moment is het heerlijk. je gevoelens verdoven....pfff en daarna.....schuldgevoelens...shit......maar ook verantwoordelijkheden. maar ook zeker dat gevaarlijke gevoel van...kan mij het schelen.... Nu.....eenzaamheid....eigenlijk al heel lang.....maar het is zo confronterend nu. Die leuke, mooie meid met haar superjob, mooie auto...etc... Die alle 'vriendinnen' met raad en daad kon adviseren (terwijl ik mijzelf zo vaak hoorde praten en dacht....zou ik ook eens moeten doen). Natuurlijk wist ik wel wie belangrijke vriendinnen waren en wie beslist niet. Degene waardoor ik zo vaak teleurgesteld werd uit ongelooflijke egoïsme...die ban ik uit mijn gedachten. Iedere dag merk ik nog de weerslag ervan.. Onvoorstelbaar...Niemand meer gezien, gesproken etc. Nu al geruime tijd een lieve vriend, maar heel hard, hij kan mij niet helpen. natuurlijk doet mij dat verdriet, maar ergens heeft hij wel gelijk. Toch........Het zou dan super moeten zijn...Maar toch, die onzekerheid....het wantrouwen...gek word ik ervan! Ik wil zo graag eens rust voelen en blij zijn met wat ik nu bezit. Verstandelijk snap ik dat wel, maar emotioneel zo moeilijk. Buiten mijn allerliefsten....voel ik mij zo eenzaam!!! Geen vrienden meer.......niemand die je belt of naar je informeert......hoe kon ik het zover laten komen...