Francesca

Dag Twannemannetje van me! Ik mis je! Ik heb je raad opgevolgd, al had ik het forum niet gelezen vanochtend! Ben op bezoek geweest bij mijn hartsvriendin, wat ik de voorbije 3 jaar of zo niet meer gedaan had. We bellen wel veel, maar zien elkaar heel weinig. Nu heb ik mezelf dus opgepakt en heb ik de toch wel lange reis ondernomen (bijna 2 uur) om haar te bezoeken in haar nieuwe huisje. We hebben Thais gegeten en hebben 2 keer een heel end gewandeld. En nu voel ik me helemaal rozig, hihi. Van de buitenlucht! Ben eigenlijk een plattelandsmeisje, maar woon al bijna 23 jaar in de stad, dus word ik wat duizelig van frisse lucht. 't Was een fijne dag en ik ben blij dat ik mezelf de laatste tijd dwing om meer buiten te komen. Dat is een van de 'leefregels' die ik voor mezelf bedacht heb, met dank aan Rosie. Vorige week zaterdag met vrienden naar de kermis geweest, deze week bij de buurman langs geweest, de week daarvoor bij mijn zus en tante langs geweest... Zulke dagjes doen me goed, al voel ik me daarna wel eenzamer als ik weer thuis ben... Morgen ga ik even poolshoogte nemen in een sportschool hier in de buurt die ik toevallig ontdekte. Heb ik beloofd aan iemand die me lief is om mezelf een beetje te dwingen. Maar ik doe het ook voor mezelf. Ik wil geen te mollige, uitgezakte vrouw van 40 zijn. Doe mij maar een sixpack! Hahaha! En ik heb het over de buikspieren, beste forumgenoten! Liefs, Fran

Nog een antwoordje voor Anna: Ik heb gewoon altijd het gevoel gehad dat ik geen kinderen wilde, al van toen ik een tiener was. Ik heb lang een hekel gehad aan kleine kinderen ook. :$ Veel te druk... Ik voelde dat ik net als mijn moeder was op dat gebied... Ik kon niet spontaan omgaan met kleine kinderen, vond ze alleen maar lastig. De laatste jaren is dat wel enorm veranderd, en nu kan ik echt gek doen en lief zijn tegen kindjes. Het komt spontaan en het is ook gemeend. En dat heeft denk ik alles te maken met het feit dat ik eindelijk voor mezelf toegegeven heb dat ik vreselijk eenzaam geweest ben als kind en dat het allemaal niet zo ideaal was als het leek voor de buitenwereld. Voeling krijgen met je innerlijke kind noemen ze dat. Het klinkt vreselijk cliché, maar het is wel waar. Ondanks dat zou ik nog steeds geen kinderen willen omdat mijn leven zo'n chaos is en ik mezelf nauwelijks staande kan houden. Ik geloof nooit dat ik het aan zou kunnen om hele dagen kinderen in huis te hebben. Brrrr. Nu ja, geeft niks, want ik lijd er dus niet onder en niet iedereen hoeft zich per se voort te planten, hé. En over dat schuldig voelen als je 'lelijke dingen' schrijft over je moeder: ik heb dat ook, hoor! Ik zal niet meer teruglezen wat ik gisteren geschreven heb bijvoorbeeld. En ik denk dan altijd wel: 'Wat zullen mensen daar niet van denken?' Omdat je toch opgevoed bent met het idee dat je zo niet over je ouders mag denken, laat staan het ook nog eens uitspreken. Maar zoals je al zei: je hebt het zo meegemaakt en beleefd en waarom zou je dat dan verbloemen of onder de mat vegen? Ik weet natuurlijk ook wel dat mijn ouders zelf ook het product waren van hun opvoeding, en dat mijn moeder het vast niet met kwade bedoelingen gedaan heeft, maar het helpt wel om te begrijpen waarom je op een bepaalde manier reageert of waarom je zo angstig bent voor heel eenvoudige dingen die voor anderen doodnormaal zijn. Het is in ieder geval beter dan je voortdurend af te vragen waarom je 'niet normaal' bent en jezelf daarvoor op de kop te geven. En het helpt ook om hele kleine stapjes voorwaarts te maken, omdat je weet waar die angst vandaan komt en dat hij reëel is, ook al lijkt hij onnozel. Zo, en nu ben ik er weer vandoor! Veel groetjes aan iedereen! Fran

Daarom heb ik een tijdje niet geschreven hier, Rosie. Kijk, op een of ander manier hield ik van mijn moeder en zij van mij, maar ik kan niet zeggen dat ik respect voor haar heb of had. 'Vader en moeder zult gij eren' zegt de Bijbel (vantegenwoordig met hoofdletter, bweurk), maar zo voel ik het niet. Waarom staat er niet in de Bijbel/Koran/Tora dat ouders hun kinderen moeten eren? Nee, met kinderen mag je evenveel doen als met honden en katten en varkens en schapen en koeien. Ik zag gisteren laat nog een dierendocumentaire waarin honden 'gedebarked' werden, zijnde dat hun stembanden doorgesneden werden omdat ze te lluid blaften. Mijn kat had ooit een nagelbedontsteking en toen vroeg een nieuwe dierenarts (Nederlander) aan de telefoon of ik hem had laten ontklauwen. HALLO???? Neem geen kat als je een klauwen wilt, neem geen hond als je geen geblaf wilt. NEEM GEEN KIND ALS JE NIET TEGEN GEHUIL EN KINDEREN KUNT! Ik vind het woord 'nemen' hoe dan ook al lichtelijk misdadig. Ik heb nooit kinderen gewild omdat ik van mezelf wist dat ik niet goed voor ze zou zijn en dat ik net als mijn moeder zou zijn. NU, na zoveel tijd kan ik wel lief zijn tegen kinderen. Eindelijk. En elke, elke dag zeg ik tegen mijn katten dat ze de beste van de hele wereld zijn. En iedereen mag het zielig vinden, maar dat noem ik wel moederliefde, ja.

Weet je, Rosie, ik was eigenlijk opgelucht toen mijn moeder doodging. Dat HOOR je niet te voelen, maar toch was het zo. En toch wil ik je zeggen: WACHT ER NIET OP!!! Probeer heel voorzichtig je grenzen te stellen, hoe moeilijk dat ook is. Het heeft mij bloed, zweet en tranen gekost, maar ik denk echt dat ik me anders opgehangen had, ware het niet dat mij neefje het eerst deed. PAK HAAR MACHT OVER JOU AF!!! Ik heb voor mijn moeder gezorgd, haar op het toilet gezet en het eten in haar mond gestopt, maar omdat ik dat ZELF wilde. En toen ze dan toch onverwacht stierf, had ik geen of weinig schuldgevoelens. Ik ging wel niet zo vaak, maar ik WAS er toen wel. Pfffffffffff, moeilijk hoor!

Ferry, jongen, jij kunt het met 1 zin weer goed maken voor de meer dierlijke specimens van je soort. Wat dacht je van een leuke opmerking over vrouwen van in de 40?

Ik kan je niet helpen, lieve schat! Helaas! Probeer de volgende keer gewoon echt nee te zeggen, ook al moet je liegen. Liegen is niet netjes, maar misschien kun je na de tigste leugen (liefst niet te veel) gewoon zeggen dat je niet wilt? (Hier moet je een soort wanhopige stemverheffing bij horen, Rosie, want ik weet hoe moeilijk het is...) Nu klink ik weer vreselijk, maar wacht niet tot ze dood is, Rosie, want zelfs dood zitten ze nog in je hoofd te zeuren!

Rosie, ik voel echt met je mee, en dat bedoel ik zonder enige ironie...

Het mag cru klinken, maar alleen daarom al wil ik geen vriend. Ik heb meer dan genoeg gehad aan mijn eigen moeder. En ik weet dat dit weer harteloos klinkt, maar ik MEEN het. Mijn vader was een schat en een lieverd, en mijn moeder mis ik ook soms wel, maar dit gedoe HOEFT voor mij nooit meer! Dus zal ik toch een man van 60 of zo moeten zoeken... PS: Een vriend met ouders bedoel ik. Of met kinderen....

Katten zijn vanzelfsprekend van een hoger niveau als honden!

Hihi, hang ik even aan de telefoon... Nou, katten likken wel hun eigen private delen, maar str*** opeten? Neuh! Hahahaha. SUKKELS!

Ouwe dag, ouwe dag! Dat zeg ik ook altijd, Marieke, terwijl wij eigenlijk toch gewoon nog jongedames zijn, hé! Maar dan niet zo van die stomme giecheltrutten met 0,0 levenservaring. (Hoor mij!).

Hihi, ALS hij ooit een muts vindt natuurlijk.

Nee, die is nog maar net weg met haar beest. Zou wel heel snel zijn, dat ze 'gevallen' is. Eigenlijk voel ik me wel wat schuldig dat ik het over, ahum, afdakjes en zo heb, maar wij moeten dus wel aan alle 'schoonheidsidealen' voldoen. Dus zet ik het lekker van me af.

Ik denk dan: 'Ik zal dat egootje maar niet kwetsen'...

Weet je wat mannen met dikke bierbuiken hier zeggen? 'Alle goeie dingen hangen onder een afdakske...' Hihi.

HAHAHAHAHAHAHAHAHA!!!

Hé, ik hoorde vandeweek nog dat dat een 'bouwvakkersdécolleté' genoemd wordt. Ik noem het zelf een 'spaarpot'.

Het is zo ontzettend stom, Mieke, want mijn verstand zegt 100.000 andere dingen en toch heeft dat stomme gedoe me geraakt. Terwijl mijnheer zichzelf nauwelijks kan bedwingen als hij me ziet (heel weinig). Maar ik denk dat hij beschaamd zou zijn om met een 'ouwe taart' als ik in het openbaar te verschijnen. Dat past niet bij de status van mijnheer. Denk ik dan. Hé bah!

Oké, mosterd na de maaltijd... Zullen we een keer allemaal samen bij zo'n mode/kleurenconsulente gaan? Krijgen we misschien korting? Wat is dat met ons vrouwen? Die ******* ex heeft een buikje en een verdomde klein jeweetwelwat en toch vond ik dat niet erg. Maar IK moet wel perfect zijn en het lichaam hebben van een 20-jarige. KAN IEMAND NOG VOLGEN??? Wat voor stomme sukkels zijn wij eigenlijk? Kunnen we niet met ons alleen dat stomme mannenvolk een lesje leren? Sorry, Frannie is boos. Ik vind het hemeltergend dat ik er zelf ook nog eens in trap!

Mieke, ken je het programma van Trinny en Susanna? Die twee meiden die vrouwen een nieuwe look aanmeten? Ik mag daar graag naar kijken, en altijd vind ik dat die vrouwen er zoveel beter uit komen! Zelf draag ik al jaren geen vrouwelijke kleren meer, hoewel ik dat soms wel wil. Behalve het feit dat ik geen mooie schoenen meer kan dragen wegens een operatie aan mijn voeten, zou ik me best wel wat vrouwelijker willen kleden. Maar als ik dat dan eens doe, bijvoorbeeld als het buiten 30°C is of zo, zie ik die vunzige mannenblikken soms, en dan heb ik er geen zin meer in. Ik wil dus wel aandacht, maar niet van iedereen en zeker niet van de verkeerde mannen. Dus verstop ik me maar. Terwijl ik eigenlijk AMPER 40 ben en best wel een oké figuur heb. Het enige teken van vrouwelijkheid dat ik in ere houd, is mijn lange haar, maar dat laat ik dan weer veel te grijs worden en ik draag het al 25 jaar in dezelfde paardenstaart. STOM!!!

Ik test maar even: de hond laat dus scheten, Anna?

Ik snap niet waarom een hond stinkt als hij uitgelaten moet worden. Echt niet. Bedoel je dat hij, ehm, lucht passeert om het op zijn Engels te zeggen?

Pfff, de boel lag weer eens plat! Ben ik helemaal uit mijn 'drive'.

Ik zoek ook niet, Mieke. Alleen zal ik wel BUITEN moeten komen om gevonden te worden...

My words exactly, Anna!