Spring naar bijdragen

Stoppen


Gast Lars

Aanbevolen berichten

 Want komen zal ik er opgeven is geen optie. 

 

 

Dat was en is ook het motto van alle mensen die elk jaar de Alpe D'huez beklimmen, lopen of fietsend, tijdens de Alpe D' HuZes dagen, de strijd tegen kanker.

vorig jaar was ik daar met mijn vriendin die haar man heeft verloren aan kanker, zij fietste voor hem, ik was haar verzorgster.

En de hele week was het thema: Opgeven is geen optie.

En als je zag dat iedereen daar met een heel verschillende achtergrond was, met allemaal eigen verhalen, eigen leed en pijn, maar dan toch samen dat ene thema.

Dat maakte veel indruk.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Dat is inderdaad weer een hele hoop Lars... 

Stap voor stap, soms 'schuifeltje' voor 'schuifeltje' waarschijnlijk, en vaak ook simpelweg één of meerdere stappen terug, hoe vervelend ook. 

Maar je bent een knokker, en ik zie je steeds sneller opkrabbelen, ook al heb jij het gevoel dat je alleen maar achteruit boert... 

Wat betreft jouw dochters, ik heb zo het idee dat zij jou eigenlijk nooit echt hebben leren kennen.

En dan bedoel ik niet wat er aan de buitenkant van jou te zien was en jouw drinkgedrag, maar ik bedoel daar mee hoe jij tegenover hen staat. 

Heb jij ze ooit verteld hóeveel je van ze houdt? Hoe trots je op ze bent? Hoe belangrijk ze voor jou zijn? En noem maar op? Denk het niet. 

En misschien heb jij zelf wel het gevoel dat ze dat 'gewoon' moeten weten toch..... 

Dat weten ze vast niet. Vertel het ze, of zet het op papier, dat gaat misschien wel makkelijker. 

Wat weten zij over asperger of autisme? 

Afijn, ik zou het je zo gunnen ook een goede band met jouw dochters te krijgen, dat zij nu klakkeloos de kant van jouw vrouw kiezen is misschien wel heel logisch, ik heb zo het idee dat ze nooit de gelegenheid hebben gehad jou echt te leren kennen..... 

Zo, genoeg weer even voor de vroege ochtend. 

In ieder geval weer petje af voor jou instelling nu Lars ....

post-1140-0-98271400-1403585154_thumb.jpg
bewerkt door Yvonne
Link naar opmerking
Deel via andere websites

quote: Aan het nut van het stoppen wat ik nog steeds niet helemaal zie.

 

Als je hier mee begint Lars, ben je wel even bezig.

En alles wat daarna nog prioriteit heeft,

ook een voor een zo degelijk mogelijk aanpakken.

Dan heeft het een kans.

En terwijl je daar verblijft krijg je ook al gelegenheid om

te leren omgaan met je Asperger.

Maar zolang je dat niet uit overtuiging "droog" doet

zul je straks ook niet uit overtuiging de Refusal blijven slikken,

met alle gevolgen vandien.

 

Nu lijk je zoveel op je to do lijst te zetten

dat geen van de punten veel kans van slagen krijgt.

Zoals je zelf ook vaker schriojft tegenwoordig: geduld,

en een bekend woord van dit forum is: gestaag. :rose: :rose: :rose:

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Paniek valt niet te controleren, je moet het ondergaan en leren dat er niets is om angstig voor te zijn. Ik mijn geval dan toch omdat mijn aanvallen meestal getriggerd worden door bepaalde situaties.
Hoe je dat doet zal ik je weten te zeggen als ik het zelf kan... :)

 

Les 1: is de lichamelijk gewaarwordingen als normaal te beschouwen. Ik kreeg oefeningen die hetzelfde gevoel, als wanneer ik paniek voel, opwekken. 


 

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Ja lars, natuurlijk heeft het een met het ander te maken.

Maar dat wil niet zo maar zeggen dat je meer dingen tegelijk

aan kunt pakken. Het zijn gekompliceerde dingen, dat weet je

en ik ben bang dat zo lang je niet accepteert dat je niet kunt drinken,

blijf je gedrag vertonen van een drinker. Daar hoort ongeduld bij,

verantwoordelijkheid nog niet ten volle kunnen nemen, tijd en energie

rond drank kwijtraken, die je hard nodig hebt voor andere dingen.

En je kunt misschien zelf ook aanvullen waar jij uiteindelijk je energie in wilt steken.

Maar dan moet dat eerst mogelijk gemaakt worden.

Ik zelf heb ook een dergelijk traject afgelegd en geloof me dat heeft ongeveer 1 1/2 jaar geduurd

eer er een echt stevige basis/fundering was gelegd. En er zullen meer mensen hier op t forum zijn.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

https://www.google.nl/search?q=sixtijnse+kapel&client=safari&hl=nl-nl&prmd=imvn&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=0ahUKEwi9t8CXiOfLAhXBYw8KHXW6BdUQ_AUIBygB&biw=1024&bih=681&dpr=2#imgrc=cKqSsg3XE3L9vM%3A

Lars, als je weer eens naar het plafond ligt te staren en niets nieuws meer ontdekt, dan heb ik een ander uitzicht voor je.

Slaap zacht.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Ik hoop dat er toch nog wat aan dat stotteren gedaan kan worden Lars... goed dat je het probeert. 

Wat betreft mijn vorige berichtje ga je alleen heel kort in op mijn vraag of ze weten wat autisme is. 

De overige tekst laat je voor wat het is, terwijl dat eigenlijk de kern van mijn berichtje was: 

 

Wat betreft jouw dochters, ik heb zo het idee dat zij jou eigenlijk nooit echt hebben leren kennen.

En dan bedoel ik niet wat er aan de buitenkant van jou te zien was en jouw drinkgedrag, maar ik bedoel daar mee hoe jij tegenover hen staat. 

Heb jij ze ooit verteld hóeveel je van ze houdt? Hoe trots je op ze bent? Hoe belangrijk ze voor jou zijn? En noem maar op? Denk het niet. 

En misschien heb jij zelf wel het gevoel dat ze dat 'gewoon' moeten weten toch..... 

Dat weten ze vast niet. Vertel het ze, of zet het op papier, dat gaat misschien wel makkelijker. 

Afijn, ik zou het je zo gunnen ook een goede band met jouw dochters te krijgen, dat zij nu klakkeloos de kant van jouw vrouw kiezen is misschien wel heel logisch, ik heb zo het idee dat ze nooit de gelegenheid hebben gehad jou echt te leren kennen..... 

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Tsja... denk dat ik dát ook een beetje bedoelde Lars.... 'ze weten toch dat ik van ze hou'... 

Weten ze dat omdat je ze vaak vertelde dat ze iets goed deden, dat je trots op ze bent, dat je het mooie mensen vindt? 

Weten ze dat omdat je ze veel aandacht gaf, veel holp met huiswerk, bordspelletjes met ze deed en aandachtig luisterde naar hun schoolverhalen? 

Je vertelt dat je altijd aan het drinken was... dan heb je over het algemeen niet zoveel oog voor de mensen om je heen... 

Hoe weten ze dat jij hartstikke veel van ze houdt en dat ze hartstikke veel voor jou betekenen??? 

Link naar opmerking
Deel via andere websites

 Als ze zich zelf nu eens wat gaan verdiepen in mij. Begrijpen ze misschien ook wat meer van hoe ik in elkaar zit.

 

Begrijp je dat zélf al, Lars?

Je kunt van een ander niet verlangen cq eisen dat die zich in jou verdiept om jou te begrijpen.

Een ander gaat meer af op de signalen die jij uitzendt.

Als jij geslotenheid en afstandelijkheid uitzendt zal dat niet uitnodigen om zich in jou te verdiepen. Tenminste niet

de mensen die je als geliefden beschouwt. In een liefdes- en vriendschappelijke relatie wordt, vooral op de

langere duur, toch wel een tweerichtingsweg verlangd. Dat betekent dus dat je jezelf moet onderzoeken

en daarover moet praten. In eerste instantie misschien alleen met hulpverleners, later, als je de boel een

beetje op een rijtje krijgt, met je geliefden.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Jammer dat je door het voordeel van minder stotteren nu vooral denkt dat drinken

je een beter gevoel zal geven.

Zo rot als je je voelt.... in werkelijkheid vernietig je je lijf met zoveel drinken, alleen komt dat nu,

nu je stoppen moest naar buiten. En ook je problemen kon je ermee toedekken.

 

Ik merk dat je nog steeds hangt aan de voordelen.

Je lijkt nog steeds niet geaccepteerd te hebben dat drinken niet meer kan.

 

En vanuit dat aspergerstuk vind je dat je voldoende laat blijken dat je om je dochters geeft.

Die invoeling kan van jouw kant onvoldoende zijn..... dus is het helemaal niet raar om op een

andere manier te laten zien dat je om hen geeft. Ook al voelt dat voor jou geforceerd: wie

weet hoezeer ze verlangen naar die duidelijkheid?

 

Toitoitoi Lars :sun:

Link naar opmerking
Deel via andere websites

:D  :D  :P 

 

Ik moet toch ook om jou lachen Lars.

Niet verkeerd bedoeld hoor. Maar meer om hoe je ingewikkelde dingen

oprecht simpel weet te houden.

 

Of ik het er mee eens ben is een ander verhaal... ;)

 

p.s. duidelijkheid is niet voor ieder gelijk

bewerkt door smart
Link naar opmerking
Deel via andere websites

Ik zelf zou het niet in vraag stellen.
Hoe iemand zegt dat ie van je houdt maakt niet altijd een verschil. Zolang dat je het af en toe laat weten op eender welke manier dan ook maar het vooral ontvangen wordt, wel.

 

Je hoeft niets te doen dat onnatuurlijk is voor jou.
 


 

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Lars,

 

Ik denk dat je eerst er voor moet gaan zorgen, dat je het niet meer kunnen en mogen drinken, gaat accepteren. Want je blijft denken als iemand die drinkt. En je zoekt onbewust toch allerlei voordelen van het drinken. En echt drinken heeft GEEN voordelen. En je zo rot voelen is een teken van een verwaarloosd lichaam. Je lichaam is aan het herstellen. En probeer nu dit in gedachten te houden, dan zul je zien dat je je steeds beter gaat voelen. Echt waar. :D  :D  :D :D  :D  

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Lars, ik wil je graag iets vertellen als dochter van.....

Ik kom uit een gezin waar niet werd gepraat, waar ik altijd moest raden, waar de latten hoog lagen....ik hed nooit geweten of mijn ouders van mij hielden. Ik sprak er een keer met een schoonzus over en die zei: natuurlijk houden ze van je, het zijn je ouders, jij bent hun kind.

Ja, nou en?

Houdt dat automatisch in dat ze dan van me houden, omdat ik hun dochter ben?

Mijn hele leven heb ik gestreefd naar de goedkeuring van hen, vooral van mijn vader.

Ik ben een vaderskind.

Ik naderde de 60 en ik wist het nog steeds niet.

Mijn vader werd ouder en naderde onherroepelijk zijn dood, hij was toen al boven de 90.

Ik had hem één keer gezegd dat ik van hem hield, en toen zei hij "ik ook van jullie".

Niet genoeg voor mij.

Ik vulde het in als ja, natuurlijk houdt u van de anderen, maar niet van mij, dat voel ik niet.

Er was maar één manier om er achter te komen.

Ik wilde niet later, na zijn dood, het gevoel hebben dat ik mijn kans (weer) had gemist omdat IK BANG WAS.

tijdens een bezoek aan hem heb ik tegen hem gezegd dat ik de behoefte voelde om tegen hem te zeggen dat ik van hem hield, nu het nog kon, tegen hemzelf.

Hij zei weer van : ik hou van jullie.

Nu had ik de moed te vragen: ook van mij heit? Houdt u ook van mij?

Ja, ook van jou zei hij

Ik kon het vaak niet voelen, maar ik geloofde hem, hij was een eerlijke man.

Nu is hij gestorven, ik mis hem, maar ik weet wel: hij hield van me.

Ik moest erom vragen Lars, hij zou het nooit hebben gezegd.

Misschien durven je dochters het ook niet.

En geforceerd of niet: jij kunt het nog tegen hen zeggen. Al voelt dat misschien geforceerd.

Wat zij er mee doen, heb jij niet in de hand

Maar jij kunt het wel tegen hen zeggen

Ik heb geluk gehad dat mijn vader oud werd en ik de tijd kreeg om mijn moed te verzamelen, maar ik had graag eerder die moed gehad.

Ik gun het je en hen.

bewerkt door Jannigje
Link naar opmerking
Deel via andere websites

Lars, ik kan me alleen maar aansluiten bij Jannigje.

Soms weet je dingen, of denk je die te weten. Een vader zou van zijn dochter moeten houden, maar is dat ook zo? Sommige dingen zijn heel waardevol om te bevestigen! Houden van is een bevestiging waard wat mij betreft.

Wat de vragen betreft: Bij mij zou de boodschap overkomen en ik zou er oprecht blij mee zijn! Maar alleen als jij achter de boodschap staat (dan heb ik het niet over het nut van het uiten maar over het oprecht houden van). Wie heeft bedacht dat je dat ineens moet uiten en hoe, is niet spannend.

Mijn oma heeft vroeger voor een groot deel de moederrol overgenomen. Toen ik in de 20 was, zei ze ineens: ik houd van je, dat weet je wel hé!?! Ik schrok me een hoedje, want dat was niks voor oma. Nog steeds zie ik ons op dat moment staan, tranen in de ogen, een knuffel, we houden van elkaar en dat mag gezegd worden. Mooie herinnering!!

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Lars, sorry, maar dat heb ik absoluut niet gezegd.

Dit klinkt heel sarcastisch en eerlijk gezegd vind ik dat heel vervelend. Ik vind dat ik dat niet verdien.

Ik heb iets heel persoonlijks met je/jullie gedeeld, iets waar ik jaren mee heb geworsteld.

Het leven met mijn vader is nooit simpel geweest, ook daarna niet.

Link naar opmerking
Deel via andere websites

Maak een account aan of meld je aan om een opmerking te plaatsen

Je moet lid zijn om een opmerking achter te kunnen laten

Account aanmaken

Maak een account aan in onze gemeenschap. Het is makkelijk!

Registreer een nieuw account

Aanmelden

Ben je al lid? Meld je hier aan.

Nu aanmelden
×
×
  • Nieuwe aanmaken...