eindelijk de stap gewaagd

[lidia]

Mijn naam is Lidia, 67 jaar en kan niet zeggen dat ik nieuw ben hier, want ik lees al jaren mee, alles, ook toen er meer dan 30 pagina's waren. Soms was ik 2 mnd achter, maar ik heb nooit wat overgeslagen, was veel te geïntersseerd hoe het met iedereen ging en leerde ook veel. Maar zelf meedoen was voor mij een brug te ver, dat zou betekenen dat ik ook een alcoholist was en ach, zo'n vaart liep het met mij toch niet!!!
Oudgedienden zullen zich de lantarnpaal van Tasseke nog herineren: ik zat verstijfd op mijn stoel, zo erg vond ik het voor haar. Maar ik had nog nooit een auto total loss gereden, dus met mij viel het wel mee.
Sommige zware drinkers weten dat heel goed voor de buitenwereld verborgen te houden, er zijn vele trucjes, ik was er een meester in. Verder dronk ik, zoals zoveel vrouwen, hoofdzakelijk binnenshuis. Goede voornemens lukten vaak niet en daardoor werd ik steeds vaker in mijzelf teleugesteld, dat woog zeer zwaar, want ik ben al genoeg teleurgesteld in mijn leven.
Zoals hier vaak gezegd word: we drinken niet voor niets. Ook lichamelijk werd het steeds zwaarder, mijn reservetank raakte leeg, wat als je ouder wordt natuurlijk steeds sneller gaat.
Eigenlijk ben ik een collega van Jane, alleen slapen mijn gasten in mijn huis, wat moeilijker is, het moet netjes zijn.
Ik vond een oplossing: een hulpje voor het belangrijkste werk. Maar er 's morgens uitkomen werd steeds moeilijker, de smile bij het ontbij t kostte me geen moeite, ik maak het graag mensen naar de zin.
Ook ben ik al jaren de spil in een vereniging, (het is iets anders, maar om privacy redenen noem ik het maar zo). Dat was eigenlijk een anker in mijn bestaat, daar had ik nog steeds voor 99% de zaken voor elkaar en kreeg ik wel de waardering, waar ieder mens zo naar verlangt.
De laatste maanden lukte het mij steeds een paar dagen niet te drinken, maar de week haalde ik niet.
Probeerde 1x p.week boodschappen te doen, want dat is mijn valkuil. Als ik het niet in huis heb gaat het wel. Maar o, wee als buren mij een glaasje aanboden, dan was ik de schamte voorbij en vroeg of ik de rest mee naar huis mocht nemen (te leen), het liest een volle fles. En dan te bedenken dat ik in een klein dorp woon en calvinistisch ben opgevoed!!
Ik ging steeds vaker de kater wegdrinken, lag angstig en brak ik bed en zei tegen mezelf, ga er maar uit, dan neem je een glas (als er nog over was ) en dan thee en dan gaat het wel weer. Die thee, daar kwam het dan vaak niet van. Zondagmorgen was het weer zover, een halve fles wijn was er nog over, toen die op was verzon ik nog hoe ik aan meer kon komen, zelfs naar de stad rijden, maar ineens had ik er genoeg van en zei: geef het toch toe, je kunt niet met alcohol omgaan, je hebt geen rem meer.
En geloof het of niet de knop was om. Jullie hebben het de laatste tijd daar veel over gehad en zo ben ik ongemerkt ook die richting uitgegaan. In tegenstelling wat ik vaak lees, had ik geen onrust, prikkelbaarheid ofzo, maar is er een ongekende rust over me gekomen. Wat veel frummers zich afvragen: hoe zat het met de ontwenningsverschijnselen. Loeiende hoofdpijn, pas vandaag (6) is dat afgezakt, last van buikpijn, slecht in slaap komen, heel veel plassen en dromen 's nachts en grenzeloos vermoeid. Pas vandaag gaat het wat beter en heb ik tot mijn grote vreugde dingen aangepakt in mijn huis. Gasten komen zo. En EINDELIJK de stap naar dit forum gezet want wie zich aan een ander spiegelt, spiegelt zich zacht. Ik zie dat het meer starters zo gaat en na een week ofzo gaat het weer mis. Wat ik dus hoop en ook weet is dat ik hier steun en begrip zal krijgen.
Dat was het voor nu, straks zoek ik wel eens naar de huiskamer.
Lidia

[bolletje]

Van harte welkom Lidia, en heel knap dat je de knop omgedraaid hebt, want dat is toch een vereiste om te proberen de drank te laten staan.
Misschien, omdat je al wat ouder bent, dat je meer rust hebt gekregen, maar belangrijk is inderdaad dat je naar de huiskamer komt en met ons mee praat. We kunnen daar een hoop delen, en het is veel fijner (denk ik) om zelf ook actief mee te doen.
Tot bij ditjes en datjes en heel veel succes.

[lady jane]

Ha collega:),
welkom hier en dank je wel voor het vertellen van jouw verhaal.
Bijna alsof het niet anders kon he, dat je hier ook komt schrijven.
Je kent ons al zo lang en nu stel jij je ook kwetsbaar op door hier te schrijven
en jezelf te erkennen dat je wel degelijk een probleem hebt met drinken.
Die rust dat kende ik gelukkig ook, en die is eigenlijk nooit meer weg gegaan.
En dat gun ik jou ook. De knop is om en af en toe kom je toch weer in situaties waarbij je
eerder zou zijn gaan drinken en nu dus niet. dat betekent wel dat je er anders mee om moet leren gaan.
Ik denk dat je daar genoeg zelfinzicht voor hebt. En als je ook nog de moed hebt om er mensen in te kennen aan wie je eerst drank mee vroeg, dan ben je al een heel eind. Want dan kun je die ook niet meer als een escape zien en hoe meer achterdeurtjes dicht zijn hoe groter de kans dat dat zo blijft, lijkt me. Tot ziens in de huiskamer en veel succes!!

[walbo]

hoi lidia:)

welkom en goed dat je hier komt.
je ziet mij ook niet vaak maar ik lees elke dag de verhalen.
ik hoop van jou ook veel te lezen.

groetjes
walbo;)

[lidia]

Walbo
Dat ligt eraan of ik wat tevertellen heb, kan niet zo goed kort van stof zijn, dus mss lees je straks meer van mij dan je lief hebt. Een ding is zeker, dat zal niet vroeg, ben een echt nachtmens. Het gekke is dat je zou verwachten dat als je zit te drinken dat het dan later wordt, maar het is precies andersom, want dan ben lekker aan het lezen of schrijven voor het blaadje van club. Ik schrijf graag, maar ben er vaak te lui voor. Natuurlijk gaat het ook niet goed als ik me brak voel. Morgen een week, dat is lang niet gebeurd.
Bedankt voor je contact.
Welterusten

[ekstertje]

Morgen 1 week droog Lidia, dat is mooi:present:
Welkom hier trouwens!
Pas op met het gevoel: "de knop is om". Datzelfde gevoel gaf mij een gevoel van schijnveiligheid waardoor ik dacht er dan wel eentje te kunnen drinken en het daarbij te kunnen laten. Niet dus.
Ik voor mezelf heb de waakzaamheid nodig dat ik maar 1 glas van het drinken vandaan zit. Maar goed, misschien is dat voor jou heel anders.
Succes:present:

Zie je in de huiskamer!

[Jaap]

Lidia, welkom in de soap die je jaren hebt gelezen.
Petje af.

[lidia]

Hallo Jaap,
Bedankt voor je welkom, moet altijd om jou nuchtere humor lachen, spreekt me aan.

[lidia]

Februari is voor mij een moeilijke maand en het lijkt me goed daar hier wat over te schrijven, dat is toch wat meer privé dan in de huiskamer.

Vandaag is mijn kleinzoon jarig, maar voor mij is het geen feest. Morgen is zijn vader (en dus ook zijn tweelingbroer) jarig, ook geen feest. 10 febr. is zijn moeder jarig, daar ben ik nog nooit door uitgenodigd. Zij wonen 2 dagen rijden hier vandaan, maar dat maakt geen verschil met mijn andere zoon, die woont 15 km bij mij vandaan en die zie ik ook het afgelopen jaar nooit.

Verder zijn er 2 exen jarig deze maand, een zuster, die in hetzelfde buitenland woont als mijn zoon en zijn gezin.

Met haar heb ik sinds ik mijn pols heb gebroken, ja ook in febr.!! weer contact. Eigenlijk ook omdat ze met een andere zus gebroken heeft.

Mijn familie hangt als los zand aan elkaar en ik vind dat heel erg en heb in de loop der jaren mijn best gedaan om dat te veranderen maar moet helaas vaststellen dat dat niet eenzijdig kan.

Sinds mijn pols heb ik weer contact met mijn oudste 2 zonen, maar niet meer met de jongsten.

Zij hebben totaal niet naar mij omgekeken toen ik wel hulp nodig had, zelfs geen enkele interesse getoond.

Dan is er ook nog mijn trouwdag als klap op de vuurpijl. Ik ben getrouwd op een tropisch eiland, alleen was het niet op een palmenstrand, maar in de gevangenis. Daar had ik mijn bruidegon leren kennen toen ik mijn zoon kwam opzoeken. Het huwelijk was geen sukses nadat hij vrijkwam. En dat is zacht uitgedrukt.

5 jaar van mijn leven en al mijn geld heb ik gegeven om mijn zoon vrij te krijgen en een bedankje heb ik nog nooit gehad, laat staan dat hij alle beloften is nagekomen.

Maar in de tijd dat ik hier nu ben op dit forum, heb ik toch veel geleerd van de andere leden.

Vooral om los te laten. Mijn lievelingszoon (in het buitenland) is enorm veranderd sinds hij met zijn vrouw is, ook voor het huwelijk al.

Daar mocht ik niet komen, bijv. Jarenlang heb ik mijn uiterste best gedaan een relatie met haar te krijgen, maar alles wat ik ook deed of niet deed, was fout. Ik kan gewoon niets goed doen ook niet in de ogen van mijn zoon.

Bovendien wordt ik genegeerd wat heel naar voelt.

Ik heb uit zelfbescherming besloten geen vakantie/kerst/verjaardagskaarten/cadeautjes meer te sturen. Krijg ik ook niet.

Maar het voelt niet goed en ik heb de laatste tijd dan ook veel gedronken. Een paar dagen niet en dan weer een paar dagen wel.

En om eerlijk te zijn, zo'n 2 flessen, vanaf dat ik uit bed was tot ik er weer in ging. Dat is heel ongezond en daarom probeer ik steeds weer te stoppen. De vraag is of ik dat diep in mijn hart eigenlijk wel wil.

Want ik heb altijd gezegd dat ik ooit van het roken af wilde, en dat is gelukt, maar niet v/h drinken, wel minderen.

Nou, dat weet iedereen hier, is heel erg moeilijk en lukt dus maar gedeeltelijk.

Goed, ik heb dus wat betreft de kinderen e.d. voor mezelf gekozen want mijn gevoel voor eigenwaarde werd steeds verder aangetast. Het is toch te gek dat een moeder min of meer op haar knieëen moet liggen om maar aardig gevonden te worden.

Er zijn genoeg mensen die mij wel aardig vinden, dus een heks ben ik niet, lijkt me.

Dan  is er nog de geboortedag van mijn 2 broers die allebei verdronken zijn. Heel bizar. De ene als kind en de andere als volwassene.

Mijn buren zijn 6 weken op vakantie, dus de sociale controle is ook minder. Ik kan gewoon de hele dag binnen blijven en rustig het ene glas na het andere ledigen.  Ja, rustig, want ik wil niet dronken worden, alleen maar rust in mijn hoofd en de scherpe kantjes eraf. Maar dat hoef ik hier natuurlijk niet uit te leggen.

De vlg. dag komt er dan weinig uit mijn handen, wat ook weer een rot gevoel geeft en zo is de cirkel rond.

Ik ben nu 70 jaar en heb minder tijd voor mij dan achter me liggen en zou graag die laatste jaren in vrede doorbrengen, maar het valt niet mee.

Ik ben totaal niet jaloers op materiële zaken, maar wel op mensen die een goede relatie, in de breedste zin, hebben, dat zou ik ook graag willen. Alleen is mij dat in mijn hele leven nog niet overkomen.Te beginnen als kind en dat werkt je hele leven door.

Toch ben ik tot mijn verbazing op zich wel een vrolijk mens, hoewel na een paar dagen drinken depressieve gevoelens op komen zetten. Alleen al daarom zou ik niet meer moeten en willen drinken. Toch geef ik het nog niet op. De hoop en de moed bedoel ik.

Dus voorlopig heb ik op het forum nog wel wat te zoeken, want het helpt wel als ik hier lees. Meestal sluit ik daar de dag mee af.

Maar tijdens zulke zuipdagen kom ik natuurlijk niet, dat is het laatste waar ik dan behoefte aan heb.

Een mens zit vreemd in elkaar. Ik ben er bij mezelf tenminste nog steeds niet achter hoe precies.

[lady jane]

Lieve lidia

ik heb geen flauw idee wat te schrijven

je verhaal is zo complex.

Maar wat me het meeste raakt is iets van

moedeloosheid(? vast niet het goede woord).

je schrijft ook van hoop en moed en zo ken ik je ook hier.

Dus ik wijt je toon van schrijven dan toch maar aan het

drinken. Misschien wel volkomen ten onrechte, maar ja.

Die vrolijkheid heb je binnenin je ook nog gewoon, ik denk

dat je dat ook wel weet, toch?

Schaf die zuipdagen toch af meis, ze slopen je en logisch dat

dan ook de depri gevoelens en de nare dingen uit je leven de boventoon voeren.

Je schrijft dat je niet weet of je wel wilt stoppen, maar zo doorgaand, neemt je

drinken het besluit wel voor je. Zo wil je toch niet nog 20 jaar doorgaan?

[lidia]

Lieve Jane,

bedankt voor je wijze woorden, ik zal erover nadenken, zit nu te huilen. Je bent zelf ook moeder en kunt begrijpen dat geen contact met (een deel van) je kinderen, vooral als zij ook weer kinderen hebben, heel verdietig en moeilijk is.

Ik doe naar buiten toe wel vaak stoer, want het komt meer voor dan je denkt en een ieder heeft genoeg aan z'n eigen sores.

Maar als ik hier tegen blijf vechten, loopt het echt fout met me af. Dus probeer ik het te accepteren en niet te gaan bellen of zo.

De laatste keer dat ik dat heb gedaan, zat ik nog in het gips en heb per mail aan mijn zoon gevraagd wat een gepaste tijd was dat ik hem kon bellen. Dus gewoon op audiëntie bij je eigen kind. Ik belde precies op tijd, maar na 10 min. en 6 sec. moesthij voor zijn kinderen gaan zorgen. Dat zijn geen peuters meer.

Vervolgens kon ik nog geen cadeautje inpakken en enzo voor de 10e verjaardag van zijn dochter. Ik had al lang een paar speciale dingen voor haar bedacht, die voor mij emotionele waarde hadden, maar ik kon bijv. niet knippen en was nog veel tijd kwijt aan ther. e.d. Nou ja, je weet dit al. Dus ik moest het noodgedwongen later sturen.

Voordat het zover was, kreeg ik een mailtje van mijn zoon dat luidde zo:

onderwerp -  10e verjaardag van E.?

en bij de tekst alleen --------------------

Dit vond ik, bovenop dat afgebroken tel, gesprek  vernederend, schoftig is meer het juiste woord.

Hij had ook kunnen vragen naar de reden, zo van : gaat het wel goed met je??

Ik kon niet schrijven en heb dus een brief met uitleg v.d. pc afgedrukt, niet zo persoonlijk, voor mijn kleindochter met de uitleg dat ik het echt niet eerder kon sturen en dat ze dat moest geloven omdat ik het anders wel gedaan had.

Nooit meer wat gehoord.

Gelukig ben ik nu meer boos dan verdrietig, dat is een betere emotie, minder zelfdestructief bedoel ik.

ZO, de winkels zijn dicht en morgen zet ik mezelf op het dagpact, dat zal niet vroeg zijn, want ik ben ook mijn dag- en nachtritme steeds verder aan het oprekken.

Dikke knuffel voor jou.

6 februari 2014 bewerkt door lidia

[lady jane]

ik lees je als verdedigend lidia

en je voelt je vernederd en schofterig behandeld.

Ik ben bang dat je zoon zich ook zo voelt.

Een soort van patstelling dus.

Weet je, we hebben allemaal een reden om te handelen

zoals we doen. En ik geloof ook nog dat we dat naar eer en geweten

goed doen. Of goedpraten als we het niet zo goed weten. Want

de intentie is dat wel.

Ik weet ook geen oplossing of hoe dan beter.

Wat ik wel zeker weet is dat alcohol je niet helpt, integendeel zelfs.

Ik gun je zo een leven dat meer in vrede is met jezelf.   en de ander

[lidia]

Lady Jane,

Dit zit me al een hele tijd dwars, dus kan ik er maar beter op reageren. Anders wordt  in vrede leven met jezelf leven wel moeilijk.

Lukt trouwens steeds beter.

Welke zoon hebben we het hierover? Degene die door veel opofferingen, zowel in tijd, zorgen, energie en geld (hoewel ik een min. inkomen had en nog 4 kinderen) van mijn kant "topsporter" is geworden? Zo noem ik het maar ivm de evt. herkenbaarheid.

Natuurlijk heeft hij er zelf ook keihard aan gewerkt. Maar sinds zijn vrouw in zijn leven is gekomen kan ik niets meer goed doen of zeggen, word beledigd en genegeerd.

Bedoel je die zoon? Of misschien zijn tweelingbroertje, die ondanks alle waarschuwingen en extra aandacht, toch drop-out (school) werd en zich niet aan de regels wilde houden en als resultaat in een bananenrepubliek in de gevangenis terecht kwam.

Dankzij mama slechts de min. straf van 5 jaar kreeg.

Ik was wel 5 jaar mijn vrijheid ook kwijt, ben 7x die plas overgestoken en er 14 mnd. geweest. Lobbyen en werken en eten kopen en koken voor hem. Ik zat daar onder vreselijke omstandigheden: bijna nooit stromend water, helft v.d. tijd geen stroom, ratten die tegen de muur omhoogklommen en 's nachts door de raamkleppen (geen glas in) mijn slaapkamer binnenkwamen, terwijl ik daaronder lag. Ze liepen over het hoofdeinde van mijn bed, slobberden mijn eieren op het aanrecht leeg en ik heb er zelfs eens 1 in de koelkast aangetroffen. Binnengekomen door het gaatje waar bij normale mensen een lampje in zit.

De muizen waren niet zo erg, die rennen over de vloer en zijn klein.

Het vreselijk gevaarlijke OV en de lange rijen voor de gevangenis, in de brandende zon om op bezoek te kunnen komen. Bijna elke dag.

Al mijn spaargeld en ook het geld wat die 5 jaar binnenkwam van kamerhuurders is voor hem en zijn zaak gebruikt.

Ik durfde amper een sig,. te kopen zonder me schuldig te voelen.

Nooit een cent terugggezien, wat wel 1000x beloofd was. Ook geen bedankje of respect. Noch enige aandacht of hulp als dat nodig is.

Sinds ik mijn pols gebroken heb, is hij niet meer geweest, zodoende zie ik zijn kinderen ook niet en die worden snel groter.

De oudste (12) woont bij haar moeder (ik zit dus niet meer tussen hun gevechten in, rust). en die had ik dus een Valentijnskaartje gestuurd, zoals ik hier geschreven heb. Uitgelegd dat ik nog steeds haar oma ben, maar natuurlijk niet altijd haar levende oma omdat ik al oud word en of ze me eens belt, zodat we iets kunnen afspreken.Niets gehoord.

 Belt laatst haar moeder om even te melden dat ze in september getrouwd is en een huis heeft gekocht. Terwijl ze in augustus nog belde om te vragen wie die brieven aan de deur gehangen had, plus verjaarskaart met tientje voor het jarige (klein) kind. Ik persoonlijk, want ik wilde eens praten, maar ze waren niet thuis. Ze heeft toen niets gezegd over dat ze even later ging trouwen en verhuizen. Heel stiekum, maar daar kan ze niets aan doen, want ook dat is normaal in het land waar zij is opgegroeid.

Maar het geld dat ze mij schuldig is, heeft ze (nog) niet. Ik wacht al 6 jaar. En voor de schuld die haar oudste dochter, door haar naar mij toegebracht om het te lenen, voelt ze zich niet verantwoordelijk.

Als iedereen mij eens betaalde waar ik recht op had, nam ik een hulp en kon weer met mijn B&B aan de slag.

Die Valenteinskaart heeft mijn kleindochter dus nooit ontvangen. Ik heb haar moeder uitgelegd dat wij in Ned. in geval van verhuizing adreswijzigingen sturen.

Zij verandert ook steeds haar tel.nr. Dat doet men in haar land. Dus ik weet dan ook niet hoe ik mijn kleindochter kan bereiken, want naar haar vader bellen kan en wil ik niet. Het houdt een keer op.

Maar hakken in het zand zetten, nee, Jane dat weet je toch wel beter.

Toen hier op het forum op 4 nov. 2012 met mij meegeleefd werd omdat ik voor de laatste keer wilde proberen contact met mijn oudste zoon te krijgen op zijn 45e verjaardag. Ik durfde niet en toen ik eindelijk de moed had, werd er niet opgenomen. Gelukkig hebben jullie mij toen aangemoedigd en zie ik hem nu min of meer geregeld met zijn Aziatische lieve vrouw en dochtertje.

Doordat ik mijn arm had gebroken heeft mijn 2e zoon zelf contact opgenomen en dat gaat ook goed.

Het ligt beslist niet aan mij. Ik heb juist veel te lang  over me laten lopen,maar er zijn grenzen, ook voor mij.

Ik hoef geen kruimels meer, ik heb recht op mijn positie als moeder en oma na al het werk dat ik verzet heb om mijn kinderen een leuke jeugd en goede toekomst te geven.

Zoals vaak gezegd is hier : we drinken niet voor niets. Ik heb dan ook reden genoeg, maar weet best dat dat heel slecht voor me is en niets op lost.

Het gaat wel beter, maar ik heb steeds terugvallen van 2,3,4 soms 5 dagen van 2 fl. p/dag. En dan stop ik weer. Ik moet er dus achter zien te komen waarom ik dat niet volhoud. Het is niet meer zoals eerst : als er iets naars of zo was gebeurd gooide ik de kont tegen de krib en pakte een fles. Ik kan daar nu beter mee omgaan, voel me veel minder verantwoordelijk en heb "nee" leren zeggen.

Mag ook wel eens, anders hoeft het  niet meer.

Mijn deur blijft open staan voor mijn zoons, maar ik ga niet meer achter ze aanlopen. Met mijn oudste zoon heb ik dat 18 jaar gedaan, lijkt me wel genoeg.  Ik moet nog steeds oppassen met gespreksonderwerpen en manier van praten, maar dat lukt wel.

Geen ouwe koeien uit de sloot halen, dat lucht mss wel op, maar kan ook alles kapot maken.

Zo, dat is eruit, want ik voelde me idd aangevallen en dan nog wel door Jane die mij toch in al die tijd beter zou moet kennen.

10 juni 2014 bewerkt door lidia

[lady jane]

Lidia, ook jij zou mij beter kunnen kennen

en weten dat ik jou niet aanval. Daarvoor

ben je me te dierbaar. Wat ik niet had moeten doen is

benadrukken dat er 2 kanten aan verhalen hier zitten.

Ik ben een echte Weegschaal en probeer (te?) vaak

me in meerdere kanten te verplaatsen. Dat is, zeker op een

forum niet slim. Ik heb hier met de frummers te doen.

Niet met de aanhang, kinderen, vrienden enz enz.

Sorry daarvoor. En ook sorry dat ik niet jouw complexe

situatie kan onthouden. Dat heb ik losgelaten want mijn

hersens kunnen dat niet eens, na een lichte tia jaren terug.

Dus ik heb niet eens één zoon expliciet bedoeld. Schreef meer

algemeen. En dat doet jou geen recht natuurlijk.

[Monster]

Lidia, heel veel sterkte. Ik ben sprakeloos (en daar is wat voor nodig haha).

[lidia]

Lieve Jane,

dank voor je woorden. Juist omdat jij dat bericht geschreven had, trok ik het me zo aan.

In je bericht daarvoor had je al geschreven dat ik verdedigend schreef, dat kan best eens waar zijn, want ik heb in mijn leven al zo vaak negatieve reacties van mensen, die niet genoeg wisten, dat ik daar extra gevoelig voor ben geworden. Denk ik.

Morgen begint "bloed, zweet en blaren". Toevallig, dus ik schrijf hier nu toch maar, dat dat was waar mijn zoon heel lang "gewerkt" heeft. Zelfs nadat hij en zijn toekomstige vrouw een paar jaar in het buitenland bij een gezelschap hebben gewerkt, zijn ze toch weer teruggegaan.

Je begrijpt wel wat ik bedoel, zonder dat het al te privé wordt.

     

10 juni 2014 bewerkt door lidia

[lidia]

Er is iets met mijn pc of toetsenbord er worden letters gegeten en de cursor wil niet in het bericht. Maar ik bedoel dus dat ze een paar jaar in het buitenland hetzelfde werk hebben gedaan.

[lidia]

Hallo Mijn Gerrit,

bedankt voor je belangstellende bericht. Ja, ik ben bij een psychotherapeut onder behandeling geweest. Daarvoor 2x een gesprek gehad met de dominee (ik ben atheïst, maar dat gaf niet), het op de rookdraad welbekende antirook-vrouwtje (praktijkondersteuner bij de HA) kon ik goed mee praten, maar zowel zij, als de dominee en de HA waren van mening dat ik specialistische hulp nodig had.

Dat kon hier op het dorp bij een vrl. psychotherapeut, maar ik kon niet echt open tegen haar zijn, voor mijn gevoel en wilde zeker niet over mijn kindertijd praten. Dat heeft ze toch gedaan en daar heb ik van geleerd dat het heel slecht is voor een klein kind om te veel verantwoordelijkheden te moeten dragen. Daar heb je de rest van je leven last van en dat klopte precies.

Toen ik bijna 9 jaar was, werd het 6e kind geboren.

Verder was zij van mening dat mijn zonen zelf hun onderlinge vetes e.d. moeten oplossen, dat kan ik niet doen. Zij moeten het initiatief nemen. Over mijn drankprobleem heb ik het niet echt gehad, ik ben als eens bij de Brijder geweest en moet eerlijk zeggen dat ik daar nog meer dorst van kreeg.

Omdat ik niet zo in eindeloze therapy geloof, heb ik besloten en gezegd tegen  haar dat ik van mijzelf niet bij haar terug mocht komen als ik niet alles op papier had gezet en mee kon nemen.

Ik had n.l. een licht gezien, want ik heb hele goede redenen om aan te nemen dat mijn ex en zijn vrouw mij zwart maken t/o mijn 4 zonen.

Dus ik heb 4 A4 tjes geschreven met de titel : j"accuse. Dus in de 3e persoon, dat was afstandelijker en dus voor mij beter.

Het heeft weken geduurd, maar toen het eindelijk naar mijn zin was, zei zij na het gelezen te hebben dat ze het heel goed vond en precies zoals ik was. Ik moest het bewaren en mss ooit aan mijn (klein)kinderen laten lezen.

Vanaf dat moment kon ik meer afstand nemen, het luchtte ontzettend op.

En....ik heb het naar mijn ex gestuurd die zelfs nog antwoordde ook, dat hij er in was getrapt door dit te lezen. En verder niet veel goeds. Maar dat kon mij niet schelen, ik had niet anders verwacht en het op een gedegen manier van me afgeschreven. Vaak heb je later dat je iets vergeten bent, maar het was voor mij een heel projekt en dat heb ik grondig aangepakt.

Nooit spijt van gehad want vanaf die tijd gaat het toch langzaam wat beter met me.

 

 

[lidia]

Hoi Monter,

Tja... ik heb mijn 1e pc gekregen van een vriend omdat ik een boek wilde schrijven over die "gevangenistijd" , maar het was eigenlijk iets te lang geleden en ik had alleen in het begin een klein dagboekje bijgehouden. Er gebeurden zoveel nare dingen dat ik het gevoel had ze 2x te moeten meemaken als ik het opschreef.

Een boek schrijven is een vak en er worden al zoveel boeken door amateurs geschreven, wie zit er op nog 1 te wachten?

Wat ik wel (na lang aandringen) heb gedaan is, in "Catherine" op TV (op het podium) met nog 3 vrouwen mee te werken aan de aflevering "ik ga door een hel, want hij zit in een cel". Daar had ik me heel goed op voorbereid want de reden was :

als er hierdoor maar 1 moeder is die dit niet hoeft mee te maken doordat ik een jong mens duidelijk kan maken hoe het werkelijk is als je in de bak zit, dan is het dat waard. Er waren nogal wat jonge jongens in de zaal die hele serieuze vragen stelden.

Een ding is zeker, als de poort een keer achter je gesloten wordt, gaat hij voorlopig niet meer open en neem maar aan dat je wel gepakt wordt. Dat is de grote denkfout, zo van : mij gebeurt zo iets niet. Nee, nee.

 

Dan was het niet alleen kommer en kwel. Ik ontmoette daar een Waal, werd verliefd en trouwde met hem in de gevangenis.

Het was een hele mooie bruiloft van 2 uur met lekkere dingen en bloemen en rijst en bruidsmeisje en zoon en salsa en dansen.

Een bruidstaart van 3 verdiepingen, maar natuurlijk geen champagne.

Op de bovenverdieping zaten  vrl. gevangenen en ik had ook gasten van buiten uitgenodigd. Het was heel leuk.

De bruiloft dan, het huwelijk was geen sukses. Dat bleek toen ik hem er 8 mnd. later uit had gekregen.

En nu niet denken dat ik dat beter voor mijn zoon had kunnen doen, dat was , hoewel het beide drugs betrof, een heel ander geval en daar heb ik ook heel hard aan gewerkt. Zo kregen hij en zijn "vriend" die dit reisje had georganiseerd, de min. straf van 5 jaar. Dat had makkelijk 20 kunnen zijn.

Ja, Monster en kunnen meerdere boeken over mijn leven worden geschreven, maar ik ben er eerlijk gezegd ook te lui voor.

[lidia]

Dank je Mijn Gerrit,

Bij de Brijder hebben ze me destijds, dat was nadat het sprookjeshuwelijk v/h tropische eiland was stukgelopen, groepstherapy aan geboden, maar dat is niets voor mij,.Dan durf ik helemaal niet.

Nog eerder, toen ik er aleen voor stond met die 4 kinderen en het eigenlijk niet aan kon, ben ik bij het Riagg geweest.

Die kwamen bij me thuis om met de kinderen erbij te praten. Vreselijk, ze kwamen 2x met z'n tweeën en waren te laat.

Ik had de neiging om ze door de ramen te gooien. Kan er nog kwaad over worden. Ze wilden alleen maar met de kinderen praten en die wilden buiten spelen en ik werd gewoon de mond gesnoerd.

Bestaat geloof ik niet meer, Waren  veel klachten over.

Weet je, uiteindelijk kom je alleen op deze wereld en ga je er alleen weer af en in de tussentijd moet je het zelf zien te redden.

Met een beetje hulp als het kan maar je leven leven moet je zelf doen en niemand anders. Dat kan gewoon niet.

Ik ga even naar &B&B op TV kijken, mss krijg ik de geest om er toch nog mee verder te gaan. Dat heb ik namelijk, maar de klad is er in en vorig jaar had ik mijn pols dus gebroken en kon ik niet eens voor mezelf zorgen. Dan is hulp heel erg noodzakelijk.

Maar dat is een praktisch soort hulp, da's anders.

[lidia]

Met mij gaat het niet zo goed, i.p.v.meer dagen zonder wijn dan met, is het nu omgekeerd. En dan ook nog 2 fl. p/dag. Dit is niet gezond en ik wil daar vanaf. Vandaag probeer ik dat maar weer eens, maar hoewel ik daar eerst geen moeite mee had, ben ik de hele dag al bezig de verleiding te weer staan.

Omdat ik een hele tijd heel erg moe was, bedacht ik dat je met alc. je vermoeidheid niet meer voelt. En ja, dat was waar, maar ineens kon ik er niet goed meer mee stoppen en doordat ik hier ook alleen nog maar meelas, zat er ook geen motiverend forum meer hulp te bieden.

Het is voor mij erg moeilijk om hier VOOR het 1e glas om  hulp te vragen want dat voelt als een soort zwakte.

Nou ja, bij deze dan.

Nu ik dit overlees, besef ik dat het eigenlijk al een paar weken zo is dat ik ben gaan drinken zonder dat ik dat van plan was en dat is een teken dat het niet vooruit met me gaat, maar juist achteruit.

[lady jane]

Goh lidia, wat jammer dat je dan alleen blijft

meelezen he, terwijl schrijven toch net wat

meer actie is van jezelf uit. En ja, dan ga je virtueel wel

ff met de billen bloot, maar meer ook niet.

Je leest dat anderen ook dit soort dingen overkomt.

Gelukkig ben je weer hier.

Ik weet even niets te zeggen om je op te beuren, behalve dat

ik blij ben dat je er weer bent.

Morgen dagpact? of vandaag nog, kan ook natuurlijk

[lidia]

Dag Jane,

Fijn dat je reageert, doet me goed en ja, ik kan me wel vandaag op het dagpact zetten, helpt wel, want dat wil ik toch niet breken. Mag ik hopen.

De reden dat ik vaak alleen maar mee lees is eigenlijk dat ik (en niet alleen ik) vaak geen reactie kreeg op toch wel serieuze postings en dan gaat de motivatie wel minderen.

Bovendien heb ik nog steeds en waarschijnlijk voor de rest van mijn leven last en pijn in pols en hand en staan de vingers scheef, dus sla ik vaak de toets mis en dat schiet niet erg op.

Dus heb ik besloten hier te schrijven, want dan gaat het niet verloren in de grote brij en krijg ik wel respons, net als op het rookdraadje, waar ik ook nog moet biechten.

Nog een reden: ik kan het zelf makkelijk teruglezen en later mss denken : ooo, toen was het veel erger, of juist het omgekeerde.

Morgen krijg ik 2 gasten tot woensdag, dat is ook een mooie stok achter de deur, hoewel ik gelukkig geen ontbijt hoef te maken, want ze gaan heel vroeg weg.

Ze doen de catering voor een kinderfilm die hier wordt opgenomen en hebben dus genoeg te eten. Omdat ze bij jou in de "buurt" wonen is dat te ver en komen ze hier. Kassa!!

Het lijkt eindelijk, na 5 jaar wat beter te gaan wat dat betreft. Voor de Pasen zat heel Amsterdam vol en gisteren sprak ik mensen die geen kamer konden vinden. Alle v.d. Valk hotels in de buurt zaten vol.

Ik heb ook een hulp gevonden voor 1 à 1 1/2 uur p/wk, nadat ze bij 2 andere adressen hier heeft gewerkt. Daar ben ik erg blij mee, ze is slim en heeft humor, komt uit mijn favoriete continent en spreekt goed Ned., maar op mijn verzoek praten we meestal Frans, want toen ik laatst een Frans gezinnetje had, bleek mijn Franse knop niet goed te vind, wel de Spaanse. Maar toen ze na 6 dagen vertrokken was dat al veel beter.

Met haar samen kan ik dan dingen aanpakken die ik alleen niet kan of waar ik erg tegen op zie.

Zo, gezellig even met je  gepraat te hebben, ben je weer op de hoogte.

Ik beloof je dat ik mijn best ga doen.

Nu naar het dagpact zoeken (ik vind nog steeds dat het beter is om dat apart te houden) en dan naar het journaal kijken.

Word ik ook niet vrolijk van.

[Skip]

Hoi lidia.

Wat een worsteling lees ik hier boven. En je bent al even bezig met worstelen.

Ik hoop van harte dat je op een eigen draadje wat meer tot je recht komt.

Persoonlijk gaat dat dagpact me ook wat te snel.

Ik vind een eigen draadje leuk. Is net een dagboek met recensies! Mooi toch

Je wilde toch al een boek schrijven las ik.. Begin je gewoon eerst hier met je gedachten en gevoelens op papier te krijgen

Dagpact Weekpact jaarpact is allemaal goed. Een doel hebben en die willen behalen kunnen je behoeden voor valkuilen.

Als je afspraken met iemand maakt ( of dat nou een instantie is of een vriend of een pact dan is daar die stok achter de deur en die stok is niet om je mee te slaan maar om op te leunen als je je wat slapjes voelt)

Heel veel sterkte.

Hou vol! In elk geval vandaag!

[lidia]

Hoi Jopie,

nou het was dapper dat ik me kwetsbaar durfde op te stellen. Dat was een hele stap en  aarzelend gedaan en bijna niet.

En leuk  ben ik nu juist wel, met mij kan je lachen, Jopie en ik om mezelf, houdt me in leven.

Bedankt voor je reactie.

PS

vroeger vond je me toch wel leuk???????